Flakkeret oer it Hûs Kostverlooren, iggerjend, in gloede nei
yn ’e Ruysdaelbocht. Dêr, dampende hynders wrinzgje wer,
fêstbûn foar de herberch. Do wolst, skipperjend yn dit listbreed
santjinde ieusk clair de lune, immen wêze wer fan ’e ierde.
Ta sa’n konsesje de delkwattele stikelgreiden ferliede,
dêr’t skilders ljipaaisochten en dichters sleatsjeljepten,
ek no’tst fromme roeiers bidden hearst – bisto dêr? do? wêr?
alwer? – en it fiere, hearzige roppen fernimst fan skonkige kij.
As ruter soest stapfoets oan it hûs foarbyride. Dat it gewoanwei
út dyn fingerseinen glide: neat te witten fan Amstelsneinen.
Lûd slacht de tsjerketoer. Reid liket yn inket bûchsumer.
Nylguozzen fleane út, op ’e wyn, wjok oan wjok. Skom spat op
fan de boegen fan preamen. En dy dêr, Belzen, Friezen,
kantige boerinnes, dy’t ûnbidige skoften dwersich te jûkjen steane
oan gammele, behierre, beblette stikeltriedstekken –
oan it gerzjen lêsto ôf hoe’t man en mûs fergeane.
Ferhuzerstiid, sei de toerklok. O, foarbydriuwers út it suden,
alle molke bûten bussen, ûnderweis nei in kust. No baarnt
oan dyn hege bûten in frjemde lampe. No leit in oare boat dêr fêst.
In ûnbekende flagge stekt parmantich út it lek pandak.
Om de rivier net te ferjitten, it nimmensfertriet oer de lucht
fan spyt en de smaak fan net-ûntheakke fisk, seist as yn in mantra:
net de stream is noait deselde, mar ik, oan wjerskanten wenjend
doe’t alle ljocht nei myn neiskildere loften gie.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten