Kariatide voor een eiland zonder vorstin

Als je weer op het bovendek zit van je sindsdien
opgekalefaterd schip, in lentegekrijs
van meeuwen, drijvend zonder vaarbewijs
naar nieuw land, een toevlucht misschien,
slaat het zeelicht je blind in een ommezien.

Plotseling weet je het einde van je reis,
een leeg perk, waar de stormen uitgekiend
vogelnesten legen en de tweetjes prijs-
geven aan de vloed en muizen zilvergrijs
op de smalle streep zand, genaamd: Griend.

Land waar geen onderwijs meer geschiedt
voor het grensverkeer met de godin.
Was het krimpend lusthof haar te min?
En jij draagt de woorden van je lied,
het al oude, dat de zee je te zingen gebiedt:

“Kytera zag ik – maar er was geen gewin.
Alle golven roepend naar het Vliet
gaf Sinte Lucia haar een nieuw begin
als kariatide voor een eiland zonder vorstin:
Griend, dat hulpeloos verkwijnt in het niet.”


(Voor het Friese origineel, kijk hier. Suggesties voor veranderingen zijn welkom!)
.