No’t ik, foar ’t keamersrút
fan de ôfbraakflat, ferdjipping twa,
yn Zaandam-East
te dreamen stean,
de lippen net
om ’t útein fan in sigaret – ferbean,
want min foar ’t slim teheist’re hert –
sjoch ik wat ik eartiids die:
ik draafde hurd, ik skoarde folle,
lykas dêr op ’t fjild myn jongste soan.
Hy kapt en tikt en draait, oant
in oar yn 't potsje lef
in foet útstekt en hy mei hege
wanhoopshannen falt en himels brekt.
Op datselde tragysk stuit
riist der as in spotske helikopter op
in mok foar it balkon,
roppend ,,Do bist top!”
en ik wit net
oft it de fûgel is dy’t skreaut
of myn eigen âlde kop.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten