De wurden en de kleuren 4

Silsto letter mei my ek prate, 
as ik dy myn hert útsis – 
of kin it inkeld oer dy gean, 
dyn dei, dyn goede freonen, 
de wurken dy’t jim bedreaunen – 
silst werklik wat weromsizze, 
mear as ‘ik begryp it’, ‘wat moai’, 
of datst no ienris myn jonge bist – 

Silsto sjen kinne wat ik foar dy die, 
al is ’t net folle – in gedicht 
dat der samar wie, dy helpe 
elke kear ast it dreech hiest, elke 
dei oan dy tinke, dy de boeken jaan 
dy’t ik lies – myn aloan winken, 
‘Nimsto my mei, as aansen 
begjint de twadde helte?’ 

Silsto my net stean litte, 
as ik omfal, silsto myn bedelte 
wêze as it berchop net wol – 
silsto werklik witte wat ik woe, 
al is ’t net folle – mar altyd mei dy 
yn ’e holle, mei jimmer in wurd 
fan goeried klear – silsto 
dêr tsjinoan kinne? 

Silsto iepen wêze foar dines oer – 
hoe oars as mines! – en dy net 
liede litte troch gewin – of 
die ik foar dy winliken te min
en wie ik dy net nei ’t sin, 
hie ik ien en al ûnbegryp – 
set my dan as ôfjit by de dyk: 
in âld man, dy’t him útpraat wit.



.