Noardlike elegyen

Keningsdei

1 
Dy’t my in tou tasmiet, is wetter ûnder de brêge. 
Balie bezoeken? Maak dan beslist eerst een afspraak. 
Faaks tinkst, it is in kwestje fan wurdearring. 
It hûs is in binde. Mar sa is ’t libben boppe Swol: 
neat wurdt útbetelle sûnder VAR-ferklearring. 

Stel: do libbest noch. Wurkest by in lyts deiblêd. 
Do hast gjin paranormale jeften. Kinst skriuwe, 
hoewol, dat is in kwestje fan smaak. Dowen 
spatte op fan de timpel yn it sintrum fan de stêd – 
gjin dieretún, gjin liuwen – krekt op it stuit datsto 

dêr delkomst – en dan blykt: ’t is Keningsdei,
te werkennen oan de droan (noait wer oarloch!) 
fan sjongerijen foar in royale soan. Ik krûp mar 
wei achter it readflewielen gerdyn fan wat ferline 
hjit. In oar feest sit der net yn. Jou my del. Ferdwyn. 


2 
Op in stuit hat men genôch. Ferbaarnd as men is 
op in plein foar in finzenis – sa’t Giordano ferwaait 
en plein publique. Jins wurden, tsjêf út in braakhok 
dat skjin moast, neffens hjitting fan de klyk (in heit, 
boer of hannelsman), se fleane nachts yn rigels 

oer it jiskefabryk nei in útreind gedicht: in ynferno 
fan duorsumens op it plattelân. Nei in autorit bikt 
men wat einen út ’e grille. Deromhinnedraaierich 
waait de wynmûnewyn om de ôfskafte poëzijpriis. Do
bist twa letters fan ’t universeel ferleard alfabet. 

Gjin leger achter myn taal. Net in letter fan de wet 
seit my te bûgjen foar de histoaryske werklikheid. 
De bontmûtsen rinne by ’t winter oer it iis. Har liet 
knapt tusken de tosken fan de reidfernaggelaar 
yn dizze úthoeke fan it keninkryk. Wês stil. Ik sliep.


3 
O, Campo dei Fiori – de fjoeren baarne op ’e deltadyk. 
In enkête freget: ,,Vindt u nieuwe, goed ingepaste 
wegen een verrijking van het landschap?” Moraal 
wie net inkeld yn 1600 iepentlik fan illestyk. 
It is maaie – hearsto de hjerstskreau fan de hauk, 

blau, as in ûnsichtbere stoarm, kommend út see? 
Pompeï bedobbet ús mei hast ûnmjitbere jiske, 
by nacht, by dei, 24-7, as in trochrinnend 9-11. 
Jûn komme Rients, Jan en Klaaske op ’e tillevyzje. 
De sirkel is rûn. Hat God gelyk, of de regiofyzje? 

En doe’t sy der noch wie, wie it Keninginnedei. 
Mar ik sliep djip. Ik sweevje heech yn stofdeeltsjes 
oer myn bouën, rjochthoeken, kassen, ljochtseeën, 
fertsjinmodellen. Voor contact met de belastingdienst 
belt u gratis. Ik baarn hjir – ik ferbaarn hjir op dit plein.


4 
Se komme sa fier as Hamburg wei, en út Bremen. 
Se komme út Dortmund en Kopenhagen wei 
om de fjoeren oan te stekken. En se sille gnize 
om de huzeprizen. Se sille gnize om de skriezen. 
Mar de enkête, dy sil lykwichtich wêze, 

want skjintme – skjintme hat in Frysk gesicht. 
Marchje wie gjin maagd mear. Der is in moannekrater 
op 103 graden easterlingte, 36 graden noarderbreedte. 
In wite dwerch gûlt yn it midden fan dit gedicht. 
Hoe mjitte wy ússels? Hoe tinke wy te witten? 

’t Is Keningsdei. De Majesteit hâldt rekkening mei 
godlike opstoppingen. Doe aangifte vóór 1 april. 
Yn de Riedpolder, jûns let, falle alle greidfûgels stil 
en op ’e âld moldyk ferken ik de binnenkant 
fan in útsûgd eineaai, fûn tusken gers en tikselblêd.


.