De wurden en de kleuren 3

Hjir spielden wy niiskrekt oan út see, 
kommend fan in eilân, dat dyn thús is, 
dyn earst en lêst, dyn wrâld om út wei 
en nei werom, en altyd feilich nêst – 
myn oarlochsstrân, myn seemansgrêf –

‘De meeuwen dragen korte broeken,’ 
seisto, helendal myn soan. Net earder 
ha wy sa’n simmerwike tegearre hân. 
Mei dy rin ik op 'e romte oer it paad 
nei de seedykstertoer – inkeld achterfolge, 
do en ik, troch it skaad fan dyn broer – 

Ik ferhelje fan de skiednis fan myn lân, 
oer plan A, plan B, ik ha it oer dong 
en stront, oer boeren dy't ierdappelroaie. 
Hoe stoer sjochsto my oan, ast in rak, 
útpikt, opkrijst - it lêste fan in mok – 

Gjin heechferried ken dit lân. It komt 
sa’t it is, it kypt net misbetrouwend 
om in hoeke en it hâldt neat gnypsk 
achter de hân – it fjild fan heit en soan. 
Op ’e deltadyk – wy steane jierren stil – 
waait de wyn ús dyn paradysfûgels oan.


.