De see sjen

Net inkeld de twa hazze-earen fan april 
wachtsje op de sâlte wyn út see. 
Tusken de âlde âlde en de âlde nije dyk 
nimt de jûnssinne it lân geweken. 
Rûnom, en yn myn oranje daksrút, 
is grûn, iepenteard en neaken. 

Tefolledagentiid. Mar ik kom dy tsjin, 
do nimst wurden wei út in bange taal, 
út it pún, dat om myn foarpost draait. 
Learde ik mar de fêste baan te feroarjen 
fan it bloed, dan koe ik wrâlds rin 
ek eigenhannich omkeare. 

Foar’t it rispjen begjint - earst 
it opwouterjen fan in fulkanysk fossyl, 
dan wer herteklopje út ’e folop, 
sigeseagje oer goederjouske bou, 
net fan earne wei, mar earne hinne – 
ets ik de delgeande sinne yn it hoekbeslach 

fan it oantinken. Falsk as in sjamme 
song ik oer tûke protter en trêftige ruter; 
ik fleach oer it fjild, ik ferfjouwere 
myn bêste jierren yn de moerassen 
fan in oar syn farske polder, jeiend 
achter de siken op dearinnend spoar. 

Geandewei slûpt no de stilte oer it gea, 
dy’t meinimt, lykas de nacht de dei, 
hast ûngemurken, dat by âlds ferjitten 
lyts ljocht fan my. Dat sil de kânsen keare, 
dat nimt it nije libben mei 
– dat lit my de see sjen –



.