De wurden en de kleuren 1

Do – meitsje de wurden net nij, 
seit dyn daimon dy. Mar lis 
teplak en skik, skiftsje do út 
wat net ien, mar wat elkenien wit. 
Oer dyn tiid net te skriuwen, 
mar de gong derút, derûnder, 
om de tiid de baas te bliuwen, 
do – tsjinstfeint fan it wûnder. 

De lokrop fan lidden, de lea, 
trep-op, trep-ôf, de lange halen 
fan de taal – ferbiningsstreken, 
hipperkes, ien-twa, óp nei de dea. 
Op it ritme fan in oerlevering, 
yn ’e draaiing fan in fokaal, 
nimme meldijen dy geweken 
op dit, it daimons bacchanaal. 

Ferjit it – it wurdt noait better. 
Lit de eanghertige, skynhillige, 
de farizeeër, ôf te heljen, fergees, 
op ’e sloop, inkeld skurve letters. 
Want hoe wurdsto útbetelle? 
Yn skynrigels, spytgnyskjend 
ast net sjochst, deabidders, swijend 
oer de rike rinten fan dyn ljocht. 

Do – wol de wurden net nij, 
seit dyn daimon dy. Mar ferachtsje 
de bedrager, bliuw foargoed 
fier bûten de banen fan it tsjoed. 
En wol net tinke datst it net kinst, 
datst net goed genôch bist: 
wurdst skrast foardatst it witst. 
Nimmen dy’t dyn dichtsjen mist, 

ast mankepoatsjend rinne litst 
en neffens de aldernijste moade 
skynmoraal klaaist yn flaaikjende 
kreauwerij en opsnolkerskoade. 
Do, lit achter dij dy útdragerij, 
bangmakkerij, minskeslachterij. 
Gun elk syn eigen lyts gewin – 
foar dy is ‘foar ivich’ noch te min.


.