Kadotip foar de Kryst: Sprankeskyn

Sprankeskyn ferskynde yn novimber 2010 yn in oplaach fan 250 stiks en is te krijen yn de boekhannel en by de útjouwer foar 18,50. De bondel waard yn de LC oanwiisd as ien fan de bêste Frysktalige dichtbondels fan 2010. Mar nettsjinsteande it mânsk oantal siden (96), de sfearfolle foarmjouwing en de tige opteine kritiken yn de parse binne der oan no ta net mear as 102 eksimplaren ferkocht.

Dat, sykje jo noch om in passend kado foar de Kryst en wolle jo immen yn 'e kunde komme litte mei Fryske poëzij, dan is Sprankeskyn dé tip.

Fan de útjouwer:

“Sprankeskyn is de fyfde dichtbondel fan Abe de Vries (Gysbert Japikspriis 2005). Yn dizze mânske bondel fan 96 siden spegelet er de wrâld fan syn lyryske leafdespoëzij oan de wrâld fan de religy en de taal fan de bibel. Njonken mear as 30 eigen gedichten binne ek eigen fotografy en 7 oersettingen opnommen (gedichten fan Osip Mandelstam, Pablo Neruda, René Char en Rainer Maria Rilke).

De trije fotosearjes yn Sprankeskyn binne troch de dichter sels makke mei model yn de midsieuske tsjerke fan Hantumhuzen en de Pier Pander Timpel yn Ljouwert, en nachts yn 'e auto ûnderweis yn it noarden fan Fryslân. De foto's bringe in anty-fûnemintalistysk boadskip fan tolerânsje en frijsinnicheid en hawwe lykas de gedichten as tema it sykjen fan minsken nei eat dat boppe harren sels út giet: neam it wierheid, ljocht, leafde, skeppingskrêft.”

Ut de parse:

Rynk Bosma yn Wijd & Zijd: “Als lezer hoef je niet alle lagen en beweegredenen van de auteur te doorgronden om onder de indruk te raken van het fantastische, associatieve, beeldenrijke taalgebruik van de dichter. Sprankeskyn is de titel, met het Friese woord spranken in de dubbele betekenis van sterren en vonken. Het dekt de lading in ruime mate, want de woorden spatten als vonken van het papier.”

Cornelis van der Wal yn it Friesch Dagblad: “Sprankeskyn is skitterjend foarmjûn.”

Eppie Dam yn de Leeuwarder Courant: “De Vries docht it faker yn syn bondel: twa wrâlden ferbine, twa helten optille. Alderearst binne dêr de keunstfoto’s fan eigen hân, no en dan oan de fersen taheakke, of oarsom. Tekst en byld slute net altyd ien op ien oan, en krekt troch dy spanning wurde beide nei in oare diminsje tild. By de rige ‘Sân sakraminten’ sjogge we in pear kear in neaken model yn it sakrale, en ferkalke, ynterieur fan in tsjerke. It bleate liif fan in frou yn it hûs fan God, ieuwen dominearre troch fergeastlike en dogmatyske mannen.”