Arjan Hut, redakteur fan De Moanne en poëzyresinsint fan it Friesch Dagblad, waard okkerdeis troch 'in radioprogramma' frege om wat oer Slauerhoff te fertellen, yn de stêd fan Slauerhoff, that would be Ljouwert. Hut fertelt oer syn reaksje op it radiofersyk op Facebook ûnder de titel: 'En it sil noait wat wurde':
Doe't ik stêdsdichter wie, begongen lju ek gauris oer Slauerhoff. Syn wurk fûn ik doe net in soad oan. Knap skreaun, mar sintiminteel en in tikje emo. Letter krige ik wol mear wurdearring, mar in kenner en 'fan', nee, dat net. (..) Ik fertelde oer alle dichters en spoken word minsken yn Ljouwert yn in poging de skriuwers fan no te pushen, mar de radiominsken heakken ôf doe't ik sei dat ik noch noait ien dêrfan oer Slauerhoff heard ha. Slauerhoff, dat is fado, dat is saudade, in Fries yn de mankelikens fan it suden. Ik bin bossa nova.'
Heden, tocht ik. In dichter dy't net sljucht is op it wurk fan Slauerhoff. No ja, it kin fansels. Ik waard nijsgjirrich doe't ik lies dat Hut leaver 'alle dichters en spoken word minsken yn Ljouwert' 'fan no' nei foarren helje wolle soe, yn jargon: 'pushe'. Ik tocht, ja, dat soe ek aardich wêze, om oer en fan sokke 'minsken' ris wat te hearren.
Ik sykje op de ynternetsite fan de Moanne, it algemien-kultureel opinyblêd, twatalich, dêr't Hut al jierren redakteur fan is. Sykwurd: 'spoken'. Risseltaat: net ien (net 1) opname of tekst fan de Hut-dichters 'fan no' te finen. Ik sykje yn it Friesch Dagblad fan de ôfrûne jierren. Risseltaat: net ien (net 1) resinsje fan dy 'spoken wurd minsken'.
Ik tocht, lit mar sitte wat ik tocht. Ik ha wol in moai gedicht fûn. Spesjaal foar 'alle dichters en spoken word minsken yn Ljouwert fan no' folget hjirûnder de tekst. Miskien kinne se der wat fan opstekke. Sadat har wurk ienris sá goed wurdt dat sels de Moanne der omtinken oan jaan sil.
Brief in een fles gevonden
Hij stiet op ’t rif met volle zeilen
en is met vloed weer vlot geraakt,
maar zakte diep, er stond bij ’t peilen
drie vaam in ’t ruim, hij was gekraakt.
Toen alle deckhands aan de pompen;
de schipper, daar het water steeg,
trachtte ons ijver in te stompen.
Wij plunderden de drankkast leeg.
Hij liep op en neer over ’t reddeloos wrak
als een rat in de val: ‘Wij zinken!’
Ik lag al te kooi met een fles cognac
mij een laatste roes te drinken.
Ik keek door de poort: een boot stiet af
en trachtte een prauw te paaien.
Ik ging naar een eerlijk zeemansgraf,
zij stierven aan de assegaaien.
Wij zijn uit een lange roes ontwaakt.
De storm was geluwd, dagen later.
We zijn op een vlot aan wal geraakt
en vonden vruchten, zoet water;
en, in een diepe koele grot,
een aangename woning.
Wij zijn tevreden met ons lot,
gelukkiger dan een koning;
en lijden maar aan twee dingen gebrek
waarvoor wij een pink wilden geven:
wij hebben hier geen draadje shag
en nog veel minder jenever.
Gij die deez’ fles op ’t strand mocht vinden,
doe in een kist wat drank en tabak
en stuur het met zeestroom en winden
naar de overlevenden van ’t wrak
der Insulinde.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten