Oait, doe't út fjouwer stikkenskopte flessen folle
molke oer trotwaartegels de put yn rûn
(wannear stie ik ferreind foar dyn winige doar
mei dichtwurk en in boskje reade roazen)
foel my as jonkje de himel útrûgele útinoar
en net inkeld bleau it slingerbochtsjen my by,
neitiids op ’e autoped, doe't ik skept waard
(of wie it skepen?) en my bruts, de kaai kwyt,
de bonke dy’t letter út 'e terpmodder stuts
ûnder de strûken fan de bloeiende roazebottel.
En sjoch: út dy bonke woeks wat moais.
In blom, de blêden iepentearend, fansiden
weidûkt achter in wolken, mar iepen it jier yn ’t rûn,
neaken, sûnder toai, swart, en allinnich te sjen
mei de ûntsette eagen fan dat bern.
Dat wol wat net kin, siket wat him net fine lit,
rikt, nei himsels net, mar nei wat him foar altyd
yn wêzen beliket. En it sjit. Net mis, net raak mar
tekoart; de put, de molke en de modder
sizze net hoe’t it túnkje moat.
It hat it alfabet fan waar en wyn net leard,
kin net oer it swijen fan de grûn, kin út
kofjegrom gjin wiis wurde, seit net wannear’t
stoarm komt. Lit de sinne op ’e ekers baarne
mar graaft de wetterlossing ferkeard. Noait
hat it genôch, it wit net fan te min of tefolle.
It snoeit te heech of te leech, it wol te djip dolle
of it wrot omdôch: it túch sjit omheech
yn it hôf en ûnfoech laitsje de raaien
mei de ravens mei yn ’t omsingeljend beamkeguod.
Sa wurdt roas in oar wurd foar bloednoas.
Oesdrippend boppe de plassen fan in reinige
stêd, in tsjustere strjitte, rint de roas fan Rilke,
de roas fan Neruda. Leafde, Pablo, duorret mar koart
en lang yndie is it ferjitten.
Myn skuld is it? En myn skuld mei dij huning wêze,
mar mines is ek de wjerskyn dy’t bliuwt,
it útsjoch op elk blêd te lêzen. Ut it murch wei
haw ik skreaun, om fan molke te meitsjen
wite strofen foar in swarte blom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten