Wat wie it, in amper te fernimmen ljochtferroeren
dat my opfoel yn it strypke sinne by de hagioskoop,
net fier fan de parate kamera? Miskien
wie it ek in aartsingelich sykheljen op ’e kreak
of de rook fan heilsum krûd yn ’e lânwyn,
mar do wiest yn it lytse seedyksdoarp Wierum,
ik werkende dyn heech, smel lûd, ingel,
fansidebrocht yn ’t twirjen om ’e fiskerstoer,
yn ’t sigen by de ruten en út en troch yn in
flústerjen, wat slimslûch protterpraat.
Do koest ek oars, o do koest, ast in goed sin hiest.
Dan flitste yn in flecht ekstereagen
it hiele Pinksterfeest oer de slykbanken
en fierder, nei de godferlitten kertieren
dêr’t de fiskers – klik, klik – likegoed
wer ferdronken. En hoe nammeleas
de nammen fan leaven op ’e lippen fergiene.
Want ek in ingel wurdt op syn reizen wei.
Memento mori, seine fuotstappen
op de mei estrikken beleine skipsflier.
Underbeljochte aartsingel, dyn ynslûpen
hie alles mei: grut diafragma, drama fan eartiids,
in lange slutertiid, in hillich plak.
Wêrom prate de seefûgels my no dan
út tsjerke wei, wêrom nimme de seefûgels
my no dan as in moksel mei – om my, letter
as de klokslaggen ferwaaie sille, falle te litten
op in brekker? En my straal te ferjitten?
Uriël, wêrom hasto my in swym ljocht jûn foar in foto
en meitsje it dalik wer nacht?
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten