Twa Spaansktalige gedichten oerset troch Klaas Bruinsma

Gustavo Adolfo Bécquer (1836-1870) 

Jitris en Ienris 

De swarte swellen komme wis werom 
en hingj’ oan dyn balkon har nêsten op, 
om jitris mei har wjokken tsjin dyn rút 
al boartsjend oan te klopjen; 

Lykwols, dy swellen dy’t har flecht bedimmen, 
dat hja dyn skientme en myn lok beskôgen, 
ja al dy swellen dy’t ús nammen leard ha, 
dy komme net werom! 

De tichte kamperfoeljes komme wer, 
dat hja de muorren om dyn hôf beklimme 
en jitris yn de jûn har blommen iep’nje, 
ja jitte moaier blommen, 

Lykwols, dy’t mei de dauwe strjemme wiene 
waans drippen wy ferwûnd’re beevjen seagen 
en fallen, lyk de triennen fan de dea, 
dy komme net werom! 

Wer komme yn dyn earen en wjerklinke 
de wurden dy’t fan fjoer’ge leafde baarne, 
dyn herte sil ek út ’e djippe sliep 
miskien, miskien ûntweitsje; 

mar stil, yn ’t wûnder wei en op ’e knibbels, 
allyk hja God oanbidde foar syn alter, 
sa’t ik dy leave… lit dy net ferryfl’je: 
sa mint dy nea ien wer. 


Rubén Dariío (1867-1916) 

Symfony yn griis grut 

De see lyk in wide kwiksulveren spegel 
wjerspegelet de ets fan in himel fan sink. 
Yn ’e fierte besmoargje swermen fan fûgels 
de grûn, glêd polyste mei ’t geizige griis. 

De sinn’ as in glês, in rûn en skier matglês, 
reizget traach mei de trêd fan in sike omheech. 
De wyn fan de see jout him del yn de skaden 
en hat ta in kjessen har djipswart ferwiel. 

De weagen dy’t dynje mei ’t leadene liif, 
dy lykje te kjirmen ûnder de pier. 
Op in trosse sit stil syn pipe te smoken 
in seeman en mym’ret en tinkt oan de strânen 
fan in dizich en fier en dampich klam lân. 

Hy is âld, dizze seerob, syn troanje is taand troch 
de fjoerstrielen fan de sinne fan Brazylje. 
De woaste taifûns fan de seeën fan Sina, 
dy seagen him sûpen syn flesse jenever. 

It skom, boarnd fan joadium en fan salpeter, 
ken al tiden en tiden syn drankreade noas, 
syn kroezige hier, syn atletyske biseps, 
syn seildoeks súdwester, syn keperen kile. 

En dwers troch de reekwalm fan de tabak 
sa sjocht de âld man ’t fier en dizige lân. 
Dêr is op in hite en goudgiele middei 
de brik hinne syld, en spand stien’ de seilen. 

Middeisskoft yn de tropen. De seerob dy’t slûget. 
No wurdt alles bewuoll’ yn ‘e toanaard fan griis. 
In ûnbidige, sêfte doezeler liket 
de grins fan de bochtige kym út te wiskjen. 

Middeisskoft yn de tropen. It oerâlde yntsje 
strykt oan syn heaze, teseage gitaar, 
wylst it imerke ynset in ientoanige solo 
op de iennichste snare fan syn fioele. 


[Ut: Klaas Bruinsma, gearst. en oers., Blomlêzing út ’e Spaanske poëzij (Elikser, Ljouwert 2014)]