[Psalm 103 : 1, 2]
Wa’t ea lústere nei it liet dat it minskdom op syn lange reis troch de ieuwen song, sil heard hawwe, dat der ienselde toan trochhinne klonk, dat al mar oan deselde rigels kearden.
It liet fan it minskdom!
Machtich en fol klinkt it troch de hege sealen fan ‘e tiid. It sjongt fan de grutte striid om it ljocht te finen. Ut de tsjusterens fan ‘e djipte klimme se omheech, yn tichte rigen, de eagen stoarjend nei de fiere kimen, dêr’t de ljochte dage riist. It paad is steil, en mannich ûnk driget op har wei. Mar der is in djip en sterk ferlangst om alles te oerwinnen. Der binne guon, dy’t falle en beswike op ’e swiere tocht. Der binne, dy’t de moed ûntwiket en sitten geane oan ‘e kant, mei bûgde hollen en sloppe hannen – mar hoe grut har tal ek is, hja kinne dochs net de gong omhegens tsjinhâlde. It giet omheech, al stadich oan, de sinne temjitte. Fan dy heltetocht sjongt dat liet.
It sjongt fan bliidskip, fan ‘e reine bernelaits, fan it ljochte lok dat de jonge jierren yn ’t herte drage, as de himel fan bliid ferwachtsjen iepen gie, fan de seine dy’t der is om in muoisum wurk dat slagje woe, om in swiere plicht dy’t trou folbrocht waard – heldere toanen klinke as it seit hoe’t nei in eangstich-trochwekke nacht de ljochte moarn [as] in goudene gloarje [riist], hoe’t mannich dei dy't yn stoarm dage, ferstille yn in jûn fol frede...
Mar dat liet, it kleit ek oer sûnde en skuld. Fan ‘e tsjustere need sjongt it, dy’t it kweabegearen bringt, al mar wer by eltsenien, ja, by elts minske. O, dy binne altyd meigien – hjir ek, doe’t ús foarfaars har terpen bouden om har te befeiligjen tsjin it driigjen fan it wylde hêf – en letter doe’t de eale hearen yn har stinzen sieten en elkoar befochten – dy gongen mei yn it skip dat nei fiere lannen sylde en mei rike bút wer troch stoarm en ûnwaar it lange paad nei hûs ta sochten – en letter doe’t de fabryksskoarstiennen de swarte reekplommen oer de fjilden waaie lieten en de stoomboat de stilte fan ús sulveren marren bruts – altyd wenne ûnder de minsken de sûnde, de sûnde…
En dat liet ferhellet ek, hoe’t ivich neist de minsken gong dat tsjustere wêzen mei de djippe, stille eagen, dat wy smert neame – hja wenne yn ‘e stins fan ‘e Martena’s en Galama’s, hja trêde neist de boer op ‘e eker as hy mei it glânzjend izer rjochte fuorgen snie, hja siet by him yn ’t lytshûs en makke it brea dat hy iet wol bitter, hja slûpt tusken de masines yn ‘e gûnzjende fabryk – en hja sit yn it kantoar fan ‘e hannelsman.
Fan dat alles sjongt it liet.
En nou klinkt troch alles hinne altyd en oeral wer dy iene rop – út alle need en alle bliidskip, út alle ljocht en alle tsjusterens riist altyd wer omheech dy iene bea om feilichheid.
Feilich wêze – dat is wat de minsken fan alle tiden, fan alle lannen altyd wer witte woene: dat hja feilich binne en wol-bewarre, dat har libben net is in doelleas doarmjen fan tsjusterens nei ljocht, fan ljocht nei tsjusterens, dat it net is in sin-leas kleien en jûjen, mar dat oer al dat wuoljen en dringen weitset in Ivige Leafde – dat gjin sucht, gjin trien om ‘e nocht hoecht te wêzen, dochs dat alle sykjen, alle wrakseljen, alle ferlies en alle winst op it ein syn rjochtfeardiging fine kin en syn ferhearliking yn it sekere witten, dat der boppe alles út in djippe rêst, in wûndere frede foar ús minsken weilein is.
Dit ferlangen, jimme fine it skreaun yn ‘e runen op ‘e boufallen fan it âlde Babel – it klinkt omheech út de grêven fan ‘e Farao’s – it trillet yn ‘e psalmen fan it âlde Godsfolk, Grikelân en Rome sprekke it út, de âlde mûntsen dy’t de earste diken leine om ús heitelân wisten it, en de minske út ‘e tweintichste ieu, de rêstleaze geast, de bodzjende stribber, tsjûget derfan.
Want altyd, altyd hawwe se djip yn har siele witten dat it libben sûnder ljocht en sûnder hope is, dat alles ûndraachber wurde moat, dat it earme minskehert nea en nearne rêst fine kin, as hy net leauwe mei dat der in Ivige Laits oer alles weitset.
Ja, dat rûst der troch minskdoms liet: it nea ophâldende ferlangen nei de sekerheid fan Gods leafde.
Want út eigen krêften kinne wy it net fine, wat wy hawwe wolle.
Wy, kleare, o sa folle wittende, nea rêstende, altyd wer fierder stribjende minsken – wa binne wy, dat wy yn alle need en muoite út eigen krêft dy frede fine kinne soene, dy’t boppe alle tsjusterens en bitterens it libben goed makket en fol fan in djippe bliidskip.
Wa is der hjir, dy’t sizze doarst: ik kin mysels frij meitsje fan alle kwea en sûnde, ik kin my sels hoedzje foar it tsjoede – och wy earme lytse minsken.
Ien ding, ien ding is ús nedich te witten: dat der boppe alle wanlûden út ien wûnderlike harmony is. Wa’t dat wit, dy wit genôch, waans earen dat ea hearden, dy wit te tankjen foar it libben, dy dwaalt net mear, hy ken it ljocht, dêr’t allinnich it heil yn te finen is.
En nou is dat ivige ferlangen nea krêftiger, nea klearder werjûn as yn dat by al syn ienfâld trêftige wurd fan Filippus, doe’t hy Jesus frege: Jou ús de Heit te sjen – dat is ús genôch.
Jou Him ús te sjen: want de minske kin net oars libje as troch oanskôging. Jimme fersteane wol hoe’t ik dat mien: wy hawwe dan allinnich wat oan ús oertsjûging as dy ús eigen is. Net wat oaren ús joegen, mar wat wy sels fûn ha, heart ús ta; net wat wy fan hearren sizzen kenne, mar wat wy sels mei eigen eagen seagen, kin in diel útmeitsje fan ús geastlike skat. En sa is it net frjemd, dat dit wurd fan ‘e dissipel oernommen wurdt ek troch in partij minsken út dizze tiid: jou ús de Heit te sjen. Dan sille wy ús foar him bûge, dan sil der wer in ljocht komme yn ús libben.
Wy wolle Him sjen, sadat wy witte dat Hy is. Want wy kenne Him net mear. Wy binne Him kwyt. Ja, dit is it yn-drôve by safolle minsken yn ús dagen, dat hja djip yn har herte wol hymje nei frede en rêst en sillichheid, mar dat hja dy net fine om’t hja ferlern hawwe it gelove yn de Heit – en nou swalkje se hinne en wer, hja sykje it hjir en hja sykje it dêr, mar hja fine it net; hja steane mei lege hannen oan ‘e kant fan ‘e dyk en kleie dat it alles idelens is, dat in minske neat is as stof en ta it stof werkeart en dat it libben neat oars is as in lange bange reis fol soarch en muoite en fertriet.
Hja hawwe har himelske Heit ferlern.
Der wie in tiid – dat wiene de bernejierren fan ’t minskom – dat men Him oeral seach.
Hy hie syn bern op ‘e ierde brocht, en dy wie ryk en myld, de sinne en de moanne hie Hy oan ‘e himel ophongen om it minskenepaad op ‘e ierde te ferljochtsjen, de wyn joech Hy en de rein, alles foar syn bêst – sa as in Heit soarget foar syn bern, sa soarge God foar de minsken.
As de byljende stoarm bedaarde en de grymjende see stil waard, dan sloech de seeman fol tankberens syn eagen omheech – yn dizze útkomst út swiere noed seach hy de rêdende hân fan in Heit dy’t each hie ek foar it lytse skûtsje dat dêr wraksele mei de wylde weagen.
Hy seach Him oeral, de minske fan eartiids – yn ‘e ljochte stjerren oan ‘e himel, yn ‘e sêfte foarjierswyn, yn maityds swiete blommepracht, yn ‘e gouden halmen fan it nôt dat strielde yn ‘e simmersinnejûn, yn it rûzjen fan it roaikjend reid – Hy wie mei syn ûnbegryplike goedens him altyd benei.
Yn dat gelove fûn hy rêst ek yn ûnk en need. Al drige ’t leed, al grime ’t lot, al moast hy ek syn brea mei triennen ite – hy naam it berêstend oan: syn himelske Heit die it ommers foar syn ivich heil. Ek al ferstie hy dit alles net, hy woe wol leauwe dat it goed wie sa as it kaam.
Netwier, der huveret by tiden troch ús hert wol in stil ferlangen nei dy âlde tiden, doe’t gjin twivel noch de miskene siele trochwuolle hie, doe’t dit bernegelove noch yn al syn ienfâld libbe. Want dit is wol in hiel begearlik ding: sa yn ‘e wrâld te stean, mei dit fêste gelove; dat jout moed en krêft en treast.
Mar dy sekerheid is by tûzenen ferdwûn. De âlde Pilatusfrage: wat is wierheid, is nea faker heard as ûnder de bern fan dizze tiden. Ek op it wide fjild fan it gelove.
Ja, dêr wie men ek net mear tefreden mei it oannimmen fan wat de âlden ús learden, men frege dêr ek oft de âlde tinzen wierheid yn har foarmen besletten holden.
God in Heit dy’t foar syn bern soarget? Is dat sa? Jimme witte wat antwurd folle minsken jûn hawwe! Nee, en noch ris nee, hawwe hja sein! Sa is it net! Ik tink oan in man as Multatuli. Al de krêft, al de skerpens fan syn flymjende geast hat hy brûkt om der tsjin op te kommen. Rou en bitter klinkt syn spot, as er de gelovigen wiist op al it leed, alle wredens dy’t natoer sjen lit. Is dat in Heit, freget hy, dy’t oer al syn bern safolle ûnk en need bringt? Oan wa de skuld, dat dommen dom binne, swakken swak? Wa bringt de pestilinsje en de honger? Wa is de oarsaak dat it minskdom wâdet troch streamen fan bloed? Wêr, wêr is hjir de Heit te finen?
Ik tink oan in man as De Genestet, in man fan in hiel oare ynfieling, mar hy hat deselde dingen sjoen en der oer neitocht en hja hawwe him dizze wurden op ‘e lippen lein: "Natoer, wat skeelt hja dyn bliidskip, dyn leed? / Hja is einleas leaflik en sielleas wreed. / Fol riedsels is ’t libben, fol riedsels it lot, / de skepping dy bringt ús gjin leafdefolle God!"
Ja, en dizze pynlike wurden, wy fersteane se:
Jo kuierje op sa’n moaie kleare moarn, lyk as dizze maityd ús inkelde brocht hat, troch de fjilden. Alles bloeit iepen ûnder de goudene sinne. It is ien feest fan grien en blommen. Jo binne sûn en fleurich en jo herte laket de natoer blier temjitte. Netwier, dan is der eat yn jo dat seit: ja, ’t is wol sa, der is in Heit dy’t foar alles soarget, dy’t weitset dat neat ferlern giet yn ‘e wrâld – mar dan hearre jo, lyk as ik dit heard ha, de eangstige gûl fan in fûgel dy’t troch in fijân beslûpt waard en dan sizze jo: nee, nee, dat is net de wrâld fan in Heit!
Of jo sitte oan it strân. Foar jo leit it einleas wetterflak, blinkjend ûnder de kleare himel. Sêft sjongt de see har fredich liet! En jo dreame stil wei en der komme tinzen oan ûneindichheid en ivichheid yn jo siele, tinzen oan frede en rêst, en jo sizze: ja, sa is it goed, de wrâld is fol frede en goedens en oer alles weitset in Ivige Leafde.
Mar dan sjogge jo lyk as ik dat sjoen ha, súntsjes oandriuwen, op en del mei it deinen fan ‘e baren, it oerskot fan wat ienkear in minske wie, en jo tinke der oan dat koartlyn in stoarm gûlde oer de see en dat jo lêzen hawwe, dat in skip fersplintere waard en jo sizze: nee, nee, dêr yn ‘e natoer fyn ik gjin Heit!
Of jo sitte mei jo wiif en bern yn ’e hûskeamer. It lampeljocht skynt freonlik oer de tafel. Allegearre binne jim rêstich by elkoar en fiele jim ien yn it witten dat in hillige bân jim ferbynt. ’t Is krekt oft hjir gjin stoarm raze kin, oft hjir gjin need jim benei komme kin. En as jo dat alles, dat jo sa boppe alles leaf is, oansjogge en jo tinzen geane dy kant út, dan sizze jo: ja, der is in Heit, fan wa’t alle seine komt, ik tankje Him dat ik dit stille lok smeitsje mei; mar in wike letter sitte jo by it sykbêd fan jo berntsje, en syn holtsje gloeit en de siken ûntgean him en dokter seit dat it wol ris ferkeard gean kin – en dan kinne jo, al hoe graach jo it ek wolle, gjin Heitehân fine yn wat natoer jo hjir lije lit.
Foar dizze dingen koe mannichien syn eagen net sletten hâlde, en doe is de twivel yn syn hert slûpt: soe dat wol wier wêze, dat âlde fan de Heit yn ‘e Himel, dy’t op syn bern past sa dat it tsjoede har foarby giet? Nee, nee, dat kin net wêze. Tûzen feiten binne der, dy’t it lûd útroppe, dat it net wier is. De natoer, einleas leaflik, sielleas wreed – nee, dy lit ús gjin Heit sjen.
En dochs: al dat sprekken oer God en syn Heiteleafde is neat as idele wyn fan wurden foar him dy’t om him hinne sjoen hat mei iepen eagen. Dat mocht wier wêze foar ús foarfaars, dy’t net sa skerp seagen, dy’t net sa fier trochtochten – foar ús is dat foarby.
Sa binne der folle ûngelovigen komd yn ús dagen.
De wredens yn ‘e natoer, de ellinde yn ‘e maatskippij mei har need en earmoed, har wylde kriich en har fûle haat en skriklike hurdens – hoe folle berntsjes ferbloeie foar de tiid as bleke blommen yn it skaad; hoe mannich frommes moat net de dei bekleie, dat hja gong oant de poarten fan de dea en weromkaam mei it lok fan it jonge libben yn har earmen; foar hoe mannich âld man wurdt net de grizens in lêst yn stee fan in eare – dat alles hat harren sa djip yn ‘e siele grypt, dat hja seine: nee, by alles wat wier is en goed, by alles wat minsklik is en grut: der is gjin Heit yn ‘e Himel, der is gjin God…
Der sil, tink ik, hjir wol gjin minske wêze, dy’t dit alles net fan it begjin ta it ein meifiele kin.
En sa wolle wy net ferachtsje dyjinge, dy’t freget: jou my dochs de Heit te sjen. Want ik ha Him ferlern. Ik soe wol yn Him leauwe wolle, want ik fiel dat ik heger help nedich ha om de striid tsjin it libben fol te hâlden. Ik wol my wol bûgje. Ik wol wol sizze: ús Heit dy’t yn ‘e Himel is – mar om de wille fan ‘e wierheid: ik kin net.
Ja, wy begripe dizze ynderlike need. Mar wy sizze dochs: nee, dat is net it lêste wurd dat ús tinzen en ús fielen sprekt.
Der is in oar antwurd, dat frede jout oan ’t rêstleas freegjend herte. ’t Is alles wier en dochs: der is in Ivige Trou dy’t alles, alles omsletten hâldt:
[Psalm 42 : 1, 3]
De grutte fout dy’t folle minsken meitsje is, dat se de Heit sykje wêr’t hy net te finen is en dat hja ferjitte, dêrhinne te sjen, dêr’t Hy Syn ljocht skine lit.
Yn ’e natoer, nee, dêr fynt men de Heit net. Yn dit ûneindich grut hielal, dêr’t de stille stjerren lâns har fiere paden glide, dêr’t de dagen blier binne fan ‘e gouden sinnelaits, dêr’t de wylde stoarm geit troch neare Novimbernachten, dêr’t de see grommelet nei bút, dêr’t it bliere foarjier de blommen wekker ropt, dêr’t de fûgel sjongt en syn fûle fijân him beslûpt – dêr sjogge jo oars neat as ûnûntwykbere needtwang.
De natoer ferkundiget ús God, ja, mar net as de Barmhertige, doch as de Hearlike, de Majesteitlike.
Hy dy’t de sinne alle dagen wer as in baarnend wûnder de himel lâns fiert, dy’t de ierde fêsthâldt yn har fêste baan, dy’t de hege beammen mei grien beklaait, dy’t de stoarm stjoert oer ’t eangstich lân en it hege opgjalpjende wetter stil makket, Hy jout Himsels yn dizze grut-hearlike dingen net te sjen as de Algoede, mar as de Almachtige, as de Al-Iene, dy’t alles by elkoar hâldt, as de Krêft fan alle krêften, it Libben fan alle libben.
As men nei de natoer giet en freget: jou ús de Heit te sjen, dan swijt se en men bliuwt sûnder antwurd stean.
Mar freegje har: wêr is de Almachtige, de Geweldige Heechhearlike God, dan sil se antwurdzje mei tûzen stimmen: Sjoch, sjoch dêr is Hy, yn wyngerûs en stjergeblink, yn blommemoai en sinnelaits, yn fûgelsang en seegebrûs. Dêr is Hy oeral en altyd. Dêr hearsket Hy as in kening. Hy hat dêr syn wetten jûn, syn izeren ûnferbrekbere wetten. Alles moat him dêrfoar bûgje. En dêr seit Hy net: ik bin dyn Heit, myn bern, sykje dyn treast by my, mar dêr sprekt Hy: ik bin dyn Hear. Do, myn skepsel, sjoch hoe grut ik bin en knibbelje del. Nee, dy’t yn de natoer de Heit siket, dy fynt Him nea, dy fynt Him nearne.
Jo geane nei de skiednis en freegje: jou my de Heit te sjen. It antwurd is: Sjoch út jo eagen. Ik lit jimme sjen de sterke Al-geast dy’t de minsken al mar foarút driuwt op Syn paden. Hy hat har Syn godlike wetten bekend makke, al njonkelytsen. Hy hat sein: sa silsto libje. Dêr leit dyn wei, de wei fan de frijdom en de gerjochtichheid. Alle minsken binne dyn bruorren. Lear te libjen nei dat wurd. En al hoe domhûdich hja ek wiene, al hoe't se ek tsjinstribje mochten, hy liet se net los, hy dreau se fuort, al fierder op dy wei. Dat giet troch de oerhearsking en de slavernij, de kriich, de opstân hinne, mar dat giet omheech, nei de ljochte toppen dêr’t de frijheids-sinne syn gouden glânzen struit.
Sa binne bloed en triennen, klachten en soargen, mei sangen fan bliidskip om wat fûn waard, de triedden wêrmei’t de Hear it bûnte tekken wevet dat wy kenne as de skiednis fan it minskdom. En dat is hearlik as men dit sa sjen kin.
Mar dat is ús noch net genôch. Wy wolle mear sjen as de Grutmachtige Hear, mear as de sterke, trochsettende God. O, foar Him wolle wy ús bûgje, wittend dat wy neat binne tsjinoer Him. Nei Him kinne wy opsjen en sizze: Jo binne grut o Heare, en fan Jo Gruttens sjonge himel en ierde alle dagen wer in nij liet – en wy binne lyts. Op Jo kinne wy betrouwe om’t wy witte dat Jo ús net bedrage sille, mar dat Jo ús liede nei Jo ivich doel.
Mar wy wolle mear. Dit helpt ús net yn ús neden en muoiten sa as wy holpen wurde moatte. It is ús net genôch te witten dat Ien alles-omgripende krêft de wrâld yn har foegen hâldt, it is ús sels noch net genôch, te leauwen, dat ienkear boppe alle eangst en tsjusterens út it ljocht fan frede en bliidskip daagje sil, nee, hjir binne wy mei ús smerten en triennen, mei ús sûnden en kweabegearten, mei al ús lekken en brekken – wy kinne ús sels net helpe – en wy wolle in Rêder hawwe, in Treaster; wy wolle de Heit sjen, dy’t ús ken, dy’t fan tichteby ús neden oansjocht, dy’t ús nou helpt en ús sûnden ferjout. En earst as wy Him kenne, kinne wy sizze: nou is ’t genôch, nou hawwe wy alles dêr’t ús hert nei longeret, lyk as in hert lang jage fan ‘e hûnen himet nei it kleare koele wetter.
En dan sis ik jimme dat Hy te finen is. Mar dan moatte jim Him net sykje bûten jimme, net by de wyn en net by de see, net by wat it minskdom ûnderfûn op syn lange reis troch de ieuwen, ek net by wat fan bûten út dizze wrâld oer jim kaam – nee, net dêrbûten, mar yn jim eigen herte moat jim Him sykje. Dêr, dêr wennet Hy en dêr sil jim Him fine as de ivige baarnende Leafde. Dûk mar djip yn de siele, dêr sjogge jim Syn ljocht – lústerje mar goed nei wat dêr fan binnen klinkt, dan hearre jim wol syn gouden lûd.
Of is it net wier – doe’t in swiere need oer ús lei en ús siele wie eangstich as in bern yn it tsjuster, doe binne wy gien yn ‘e binnenkeamer, wy hawwe de doar skoattele en wy hawwe ús hert fan ‘e wrâld en it wrâldske gewrimel ôfkeard en wy bûgden ús del yn djippe deemoed – is it net wier dat doe al njonkenlytsen de smert ferstille. Wy, lytse, swakke minsken, is it net wier dat doe fier boppe ús eigen tinzen, ja boppe eigen hope sels ús swakke krêft oansterke waard, is it net wier dat wy mear drage koene as wy ea fan ús sels tocht hiene. Wat hawwe wy ús sels jûn? Dit wie de Ivige dy’t yn ús opstie en ús swakkens yn krêft feroare.
Wa is der hjir, dy’t sûnder sûnde bleau? O, dat kin sa sear dwaan, dat kin ús sa pleagje, te witten dat wy oars diene as wy moasten, dat betinken: ik ha mis west – dat is slimmer as alle smert, slimmer as alle ûnk en need. Wa ken net dy oeren yn syn libben, doe’t hy dizze bitterens drinke moast oan ‘e lêste drip ta. Hoe soe it libben te dragen wêze as wy dat altyd meinimme moasten al mar oan, wêr’t wy ek giene? Doe binne wy o sa ferbûke slûpt yn ‘e iensumens en de stilte hat ús kriten heard: ik ellindich minske, wa sil my helpe? Netwier – o in wûnder fan genede is dit – doe wiek de flymjende pine út ús hert, doe koene wy it drage om’t wy opstiene as nije minsken mei in nije krêft, mei in nije hillige moed om foartoan ús libben rein te hâlden en it kwea net mear te dwaan.
Wa sloech ús mei ûnrêst, wa makke dat dy sûnde, dêr’t wy fan tochten dat hja lok en nocht bringe soe, as gleon izer baarnde op ’t hert; wa dreau ús yn ‘e iensumens; wa pinige ús dêr. Dat wie it Ivige Hillige Libben dat yn ús opstie en dat ús sa fiele liet, dat wy it heechste skeind hiene, dat ús sa sei dat der foar ús in hegere wet skreaun is! Wa joech ús – o wy witte net hoe, en lâns wat wei it ús yn ‘e siele streamde – de moed en de krêft om te sizzen: sa net wer, it sil better wurde? Wa tilde ús boppe it kwea sa dat wy it yn al syn ellinde begripe koene en dêrtroch der yn dit eagenblik frij fan waarden? Dat wie de Ivige sels dy’t it ferdwaalde bern opsocht en him wer op it rjochte paad fierde.
En is it wol net bard, dat wy net wisten wat wei wy lâns moasten. It libben is sa frjemd en der binne sa folle swierrichheden. En lang net altyd sjogge wy klear wêr’t ús paad leit. Wy wolle wol goed, mar wat is goed? Wy wolle ús plicht wol dwaan? Wat is ús plicht? Wy libje tusken de minsken yn – wy sizze: alle minsken binne myn bruorren en wy wolle har op ‘e bêste wize helpe. Mar wat is it bêste foar de minsken? O, it is net maklik om dit altyd dalik mar klear te witten.
Mar doe hawwe wy ús siel set op ’t allerheechste en it bêste dat wy kinne en wy ha wachte – ja, wy ha mar stil wachte – en al njonkelytsen kaam it ljocht, en doe seagen wy: sa moat it, dat is goed, dêr leit de wei en gjin minske koe ús mear de sekerheid ûntnimme dat wy it nou wol hiel suver wisten – dat wie de Ivige Wierheid dy’t yn ús opgong as de sinne en ús de toarre, tsjustere tinzen ljocht makke en waarm.
Sa libbet, sa wurket de Ivige yn ús hert. En dêrom sizze wy dat dêr binnen yn ús God Himsels ferklearret as ús himelske Heit. Fansels, ik wit wol, dit is in byld en gelikenis, mar hoe kinne wy oer Him dy’t ús heechste tinzen fier en fier te boppe giet, oars prate as yn byld.
Mar ik freegje, is dit net in byld dat ús de heechste Wierheid sjen lit, sa moai, sa suver, dat wy gjin better wurd fine kinne as dat âlde, fertroude: ús Heit dy’t yn ‘e Himel is.
O, God is mear as de Ivige hearlike Hear, dy’t troch syn al-krêft alles draacht. Hy is mear ek as de oermachtige Lieder, dy’t syn bern troch need en muoiten nei it ljocht fiert. Hy is ús Heit dy’t altyd hiel ticht by ús wennet. En dy’t Him mei it each fan ’t herte sa sjen learde, dy’t syn hân ea fielde, dy sil, o ja, noch wol de oeren kenne, dat de twivel by him opspringt, mar dy sil dêr boppe út dochs altyd wer seker witte dat it lêste wurd net is oan de twivel, mar oan it gelove, dat, al krimpt ek it herte fan smerte wei, sizze doar: en dochs, ik wit dat myn ferlosser libbet, ik wit dat in Ivige Trou oer my weitset; want hy kin net ferjitte dat hy yn ‘e stilte ienkear flústerjen hearde: Myn bern, hâld moed, ik bin altyd by dy, yn libben en yn stjerren. Amen.
[Gesang 198 : 3, 2, 1]
*
Earste Frysktalige preek yn tsjerke; 17 maaie 1914, Martinitsjerke Frjentsjer. Tekst (omstavere) út S.K. Bakker, Ut it iepen finster. Twa lêzingen en in preek fen S.K. Bakker, domeny yn 'e grutte tsjerke to Swol (D.D. Westerlaan, Dronryp 1914)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten