Trêdzje skulpebrekkend fierder nei it easten
oer de spoardyk, de ûngediene achterkant
fan de arbeidershuzen bylâns, fermôge,
bryksakke túnstekken, dy’t oerhingje
as obers yn ’e kroech oare kant de sleat
–
ferdwyn dan
foarby de reiden de slachskaden yn
fan iken en iperen wachters.
Dan komst út by de potskippersfeart
en sjoch, in útwrydsk ljocht falt dêr
út ’e krocht op in rychje stiennen,
nederich op ’e grûn. Yt de toarnbeien
en de roazebottels, wês sels de plestik roas,
de stoer foar it oergean, it wachtsjend papier.
Byneed: yt stien
om in namme op te dollen út in terp,
in fûstbile út it sân, in lyk út it fean.
Om in doel treffende pylkpunt fan ’e pinne
te bewûnderjen yn tiids fitrine
en faaks
om in swolch út it bûsfleske.
Dy’t bedobbe leit ûnder in stobbe
wurdt aansens ûnder stjurre magma wei
mei kommen en bliuwen yn letters en sifers
–
ferdwyn dan
mei in boek ûnder de bûken,
no’t it beskreaun is, net sa’tst kaamste,
mar oer de gieltsjes en troch it izeren stek,
de kronkeldyk op, oan wjerskanten wylgen.
