Krige juster in ferrassing yn 'e bus: in boekje mei 24 gedichten fan Jellema yn it Nederlânsk en Frysk. It hjit Van diezelfde grond / Fan dyselde grûn, is gearstald troch Gerben Wynia en publisearre troch útjouwerij Flanor yn Nijmegen by gelegenheid fan de tsiende stjerdei (19 maart) fan Jellema.
Fan de Fryske oersettingen binne der seis earder publisearre (fiif yn Lyts Frisia, oerset troch Teake Hoekema, ien yn Nieuwsblad van het Noorden, oerset troch Albertina Soepboer); de oaren binne nij en komme fan Edwin de Groot (fjouwer stiks), Hindrik J. Brouwer (acht) en Goaitsen van der Vliet (seis).
Cornelius Onno Jellema (1936-2003), yn Grins berne, hie wat mei Fryslân, allinnich al om’t syn heit en dy syn folk der wei kamen. Yn syn deiboek skreau er yn febrewaris 1996: “In Miedum, ten noorden van Leeuwarden, ligt, achter de kerkloze toren, een enorme grafzerk; wapen en namen zijn door de regen en de tijd weggesleten. Jaren geleden al heeft een genealoog gemeld dat daar een verre oudoom Jellema, ongehuwd gestorven, samen met zijn huisknecht in één grote eikenhouten kist ligt begraven. En dat de begrafenis, aan het begin van de 19de eeuw, zou hebben plaatsgevonden ’s nachts bij het schijnsel van flambouwen.”
Unnoadich te sizzen dat de útjefte mear as wolkom is. Dy’t it ynbûne boekje besette wol, moat der by wêze, want der is mar in beheinde oplaach printe, dy’t yn earste ynstânsje ornearre is foar de leden fan de literatuerrûnte ‘Flanor’. It ISBN-nûmer is 978-90-73202-83-2.
It skitterjende gedicht ‘Aurora Borealis’ yn de oersetting fan Van der Vliet waard al earder op de Feartfisk publisearre; hjir no ‘Attema-Sate’.
Attema-Sate
Men zou willen ruiken het kruidige
hooi in de ruiven, de melkemmers
ratelen horen, op zondag na kerktijd
het werk zijner handen beschouwen, de kaas
in het karnhuis, de geschoffelde moestuin,
zwartbonten de flanken bekloppen, hen noemen
bij name, en spaarzaam de woorden van dank-
baarheid spreken voor zegen van boven.
Men zou willen ingebed zijn in getijden,
vigilie van hanen de vroegte, de luidende
dorpsklok van twaalf uur voor schaft, in de avond
het loeiende rundvee gedromd bij het hek
met een dagvolle uier, hun roep om de melker.
Men zou aan eenvoudiger leven zich laven,
bedoeld, zonder zwerflust trouw aan de plek zijn –
tu quis es – en men zou zich herkennen.
Men zou –
maar men woont waar men kiest om te wonen,
men leeft in het web van de websites,
men is van zijn plannen de toekomst, en
enkel de wind om het huis over greiden en water
heeft zomer en winter vrij spel.
Attema-Sate
Men soe rûke wolle it krûdige
hea yn ’e rippen, de melkersamers
ratteljen hearre, op snein út tsjerke wei
it wurk fan jins hannen skôgje, de tsiis
yn it tsjernhûs, de skoffele grientetún,
swartbûnten de flanken beklopje, har neame
by de namme, en sunich de wurden fan tank-
berens sprekke foar seine fan boppen.
Men soe ynbêde wêze wolle yn getiden,
figily fan hoannen moarnsier, de liedende
doarpsklok fan tolven foar skoft, yn ’e jûntyd
it baltende hoarnfee kloftsjend by ’t stek
mei deifolle jaren, har rop om de melker.
Men soe oan ienfâldiger libben jin laavje,
mei sin, sûnder swalksin trou oan it plak wêze –
tu quis es – en men soe jinsels wèrkenne.
Men soe –
mar men wennet dêr’t men kiest om te wenjen,
men libbet yn it web fan de websites,
men is fan jins plannen de takomst, en
inkeld de wyn om it hûs oer greiden en wetter
hat simmer en winter frij spul.
(Ut: Stemtest, 2003. Oerset troch Hindrik J. Brouwer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten