Tredde sonate

1 
Hjoed hie ’k in ploechje bern oan ’e doar 
te freegjen wannear’tst wer kaamst. 
Wyn út wolken kjimt de beammen 
en de strjitte stiet fol mei wosken auto’s 
fan frij-evangelysken. Snein is de dei 
om in rigel as wat te moaiskriuwen. 
Ik sei dat ik it net wist, mar ik tocht 
mei harren mei. Faaks yn ’e fakânsje? 
As it fan de tillevyzje mei, sei ik noch. 
De sinne bedimme him al. Op ’e bleek 
hipten eksters om. It wie de ein fan ’e dei. 


2 
De earste fûgels fleane har dea tsjin it rút. 
Troch de strjitte waait in blauwe paraplu. 
Witst, waar of gjin waar, makket it wat út? 
Ik ha in dak tsjin de drip. Wol bin ik 
foargoed brek dyn klank, glimk, tút. 
Earst koene se de klop net fine. Doe 
skoden se my in triedsje troch it hert; 
it waard op in skerm yn it tsjuster wei. 
Om net elke dei te sizzen dat ik dy mis, 
sis ik dat ik earmen haw om yn te lizzen 
foar de nacht dy’t komt – dy’t al yn my is. 


3 
Op ’e nij bin ik de kearing om dy hinne, 
al set ik dy del yn ‘Alleen op de wereld’ – 
om’t alle minsken oait allinnich binne. 
By pinebúk haw ik in sinaspril, by samar 
fan skrik wekker drinkst wat fan Mozart 
en in mûlfol wetter. – Dan is ’t wer stil. 
Yn in lytse nachtmuzyk leisto te sliepen. 
Gjin wink te winnen, de eagen wiid iepen,
nim ik dyn libben yn my op. En tink: 
wat lot treft dy, soe ik net wer wêze kinne 
de hege dyk, dy’tst oan my fertsjinnest? 


4 
Waarme nacht en ’t rûzjen fan ’e wyn, 
waarme nacht en ’t bûnzjen fan myn hert. 
Op ’e doele sylt de nacht, mar om de súd, 
om in eilân batst de nacht de weareld út. 
Alle havens docht er oan yn ’t ierderyk, 
mei alle hens oan dek op ’t simmerskip 
tidigje ik op ûnûntdutsen muzyk. 
Lit my de ferteller wêze fan ’t ferhaal, 
de earste dichter fan it skipssjoernaal. 
Ik hâld de hûnewacht 
yn it kraaienêst fan de waarme nacht.



.