Gjin lûd te jaan as immen jin ropt. Net langer
fergean yn de romte tusken de sinnen
fan Ron Silliman. Om te klimmen
de hannen graach op stien, âlde gieltsjes
skeine de knibbel dy’t bleau. In geniet om te sjen
hoe’t skippen sinke nei in bestimming.
Ja, ik far wer út mei myn houten poat,
yn in bytsje ljocht nei dyn swarte see –
wat is de wyn dy’t ik út it wetter win swart,
wat is de bôle dy’t ik út de wolken brek wyt!
In seeman kin it measte net feroarje,
mar yn syn holle wennet Jona en dêr begjinne,
sa’t ûnwaar begjint mei in sigentsje,
– ja dochs, Moby? – har te foarmjen de grizen.
Rinkeljende flessen, de grap fan it ôfreisfeest.
Om, yn de tiid dy’t bliuwt, fisk, fleis, trean
te mingen, oant it net útmakket hoe blyn
wy yn gedichten binne. De wâlfisk is de profeet
en ik sis mear ferkeard as alle keningen foar my.
Ahab, auteur
Niet thuis te zijn als iemand je roept. Niet langer
vergaan in de ruimte tussen de zinnen
van Ron Silliman. Om te klimmen
de handen graag op steen, oude geeltjes
schaven de knie die bleef. Een genot om te zien
hoe schepen zinken naar een bestemming.
Ja, ik vaar weer uit met m’n houten poot,
in een beetje licht naar je zwarte zee –
wat is de wijn die ik uit het water win zwart,
wat is het brood dat ik uit de wolken breek wit!
Een zeeman kan het meeste niet veranderen,
maar in zijn hoofd woont Jonas en daar beginnen,
zoals een onweer begint met een zucht,
- ja toch, Moby? – zich te vormen de grijzen.
Rinkelende flessen, de gein van het afreisfeest.
Om, in de tijd die blijft, vis, vlees, traan
te mengen tot het niet uitmaakt hoe blind
we in gedichten zijn. De walvis is de profeet
en ik zeg meer verkeerd dan alle koningen voor mij.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten