Joseph Brodsky - Dutch Mistress

A hotel in whose ledgers departures are more prominent than arrivals.
With wet Koh-i-noors the October rain
strokes what’s left of the naked brain.
In this country laid flat for the sake of rivers,
beer smells of Germany and seagulls are
in the air like a page’s soiled corners.
Morning enters the premises with a coroner’s
punctuality, puts its ear
to the ribs of a cold radiator, detects sub-zero:
the afterlife has to start somewhere.
Correspondingly, the angelic curls
grow more blond, the skin gains its distant, lordly
white, while the bedding already coils
desperately in the basement laundry.

(Ut: To Urania)

‘Dutch Mistress’ skreau Joseph Brodsky (1940-1996) yn it Ingelsk; it gedicht ferskynde foar it earst yn The New York Review of Books fan 20 jannewaris 1983. It waard letter as njoggende fers opnaam yn de bondel To Urania (1988), dy’t út it Russysk oersette mar dus ek oarspronklik yn it Ingels skreaune gedichten befettet. It is ien fan de fersen fan Brodsky dy’t nei Nederlân ferwize. De dichter wie goed befreone mei ûnder mear de slavist Kees Verheul en de (doedestiids) konservator grafyske keunst fan it Stedelijk Museum, Ada Stroeve. Oan Stroeve droech Brodsky syn fers ‘At Carel Willink’s Exhibition’ (1985) op, dat ek opnommen waar yn To Urania.

‘Dutch Mistress’ is in prachtich ôfskiedfers. Yn de boekhâlding fan it hotel – fan elk hotel – dêr’t it fers him ôfspilet binne minsken dy’t fertrekke belangriker as dy’t oankomme. Al wie it mar om't der dan ôfrekkene wurde moat. En it is hjerst. De moarntiid (begjin) wurdt ferlike mei in lykskôger (ein). De ferwaarming docht it net. All good things come to an end.

Opfallend is ek de erotyske lading. De rein strielet mei diamanten “what’s left of the naked brain” – in Urban Dictionary op ynternet jout oan dat ‘naked brain’ ek betsjutte kin: “exposing a single testicle through the opening in the zipper in a exhibitionistic manner, usually to another cooperating party”. Ja, Brodsky wit faak wol wat humor syn fersen yn te smokkeljen. Fierder binne der noch de ribben fan de radiator. It blonde hier, de wite hûd. En net te ferjitten it bêdeguod dat – mooglik net mear wyt – yn de waskmasine sit.

It is de pine fan it ôfskied dat it fers syn emosjonele lading jout. Dy pine sit al yn dy lykskôger, mar ek yn sa’n opmerking, sa’n wisecrack as “the afterlife has to start somewhere”, it type útspraken dêr’t Brodsky in hantsje fan hat. En fansels yn dat wurdsje dêr't de lêste rigel mei begjint, “desperately”. Masterlik nét keppele oan in minske mar oan it draaien fan de wask.

As lêste opmerking noch: let op dat iene, prachtige byld dat sa’n gedicht it lytse bytsje ekstra jout, sis mar de hântekening fan de master: “(..) and seagulls are / in the air like a page’s soiled corners”. Seefûgels dy’t ferlike wurde mei de snústerige hoeken fan de siden yn in boek dat lêzen is, of dat faak lêzen is. Siden dy’t omslein binne.