Wachtsje op de komst fan de Griken

Ut ’e skroeven kaam ik út myn grot. Dy nacht
socht ik glêde kastanjes foar dy op;
út fingerseinen streamde seine. Geniet –
ferskûle yn dyn búk koerde in do dy’t ik
dêr opfleane liet – oant leafde molke bliek,
gearflokke troch it soer fan ferried.

Wêrom stiest wyt yn de weagen fan de see,
oer my grapkes meitsjend, apels fuorjend
oan myn woldragend fee? Ik joech dy
in leelje en in klaproas. En ûnder de sinne
mannich ding; dochs koe ik, in prater,
ûnsjogge mislearreling, dyn hert net winne.

Seach ik, ûnwittend fan dyn eangst foar it 
iene each, net dat reade neilen heakje soene
yn myn boarsthier rûch as tou? Net dat
twa bearejongen gjin boartersmaatsjes binne
foar in jonge frou? Safolle wurden slûpten
skurf oer dyn dûbele tonge fan systerslang en

gerskrûper, mar gjin wiersizzende roeken koe ik.
Wat ik fan seenimfen wist, kaam inkeld út
myn ûnderbúk en út stikkenlêzen boeken.
In eilân joech ik dy, ierdbeien dy’t ripen
yn it skaad fan de bosk, ûnder beammen
no huverjend foar my. En no’t ljurk, sels mosk

my net kenne wol – gjin weet fan lijen of
liken – begryp ik wêrom’t in koekoek leafst
swijend aaiket, mei fyn ynlein bedroch.
My bliuwt, Galatea, op dit stee dat ik ferflok,
wylst ik wachtsje op de komst fan de Griken,
inkeld ús foarbije lok. En it einleas tellen fan it fee.