Oer ‘In dei yn de neisimmer’ fan Harmen Sytstra
Harmen Sytstra (1817-1862) is yn de Fryske skriftekennisse
foaral in museumstik op de ôfdieling kultuernasjonalisme. Neffens ûnder mear Douwe
Kalma en Eeltsje Boates Folkertsma hat er de earste en iennichste Fryske
skriuwer yn de njoggentjinde ieu west dy’t sokssawat as syn Frysk-nasjonale
taak ferstie. Dat oerhearskjende kultuernasjonale perspektyf, dat foar de
Twadde Wrâldoarloch mien wie ûnder sawol Jongfryske as ortodoks-protestantske
skôgers, hat ús lykwols fierhinne it sicht weinaam op oare aspekten fan syn
skriuwerskip, sa’t ik op ferskate plakken útholden ha, ûnder mear hjir en hjir.
Sytstra hat behalve op it Frysk-nasjonale mêd ek op oare flakken
in, wat ik neamd ha ‘ideology-fernijer’ west. Syn wurk kin ek lêzen wurde as in
paadsljochtsjen foar sawol it him yn de fjirtiger en fyftiger jierren fan de
njoggentjinde ieu ûntjaande ‘Fryske realisme’ mei syn sosjale krityk, likegoed
as foar it yn dyselde jierren tanimmende Frysk-literêre ferset tsjin de mear
fûnemintalistyske streamingen yn it protestantske leauwe.
Sawol de ‘sosjale Sytstra’ as de ‘frijtinker Sytstra’ komme
wy al tsjin yn syn debút, de yn septimber 1841 by boekhannel en útjouwerij Ypma
yn Frjentsjer ferskynde samling ferhalen en fersen dy’t er de titel Tsien
tuwsen uwt de lottery oaf Jouke Rommerts scriften meijoech. Sytstra, berne
yn Mullum yn in arbeidershúshâlding, hjitte doe noch fan Zijlstra; letter
feroare er syn namme om’t er miende – hy wie al gau in weesbern - dat syn heit dy
net goed trochjûn hie by de boargerlike stân op it gemeentehûs fan Barradeel yn
Seisbierrum.
Gedichten út dat debút lykas ‘De koalferkeaper’ en ‘Jidsom’ binne
skreaun út it perspektyf fan de lytse man wei en befetsje stikelige sosjale
krityk. Grif hawwe it mei dy teksten west dy’t de jonge Froubuorrenster Jacobus
Hoitsma en dy syn maat Waling Dykstra sa bot oansprutsen, dat se sels yn it
Frysk begûnen te skriuwen. Dykstra hat yn in brief oan syn maat Tsjibbe Gearts
van der Meulen oanjûn hoe’t Hoitsma en hy sels, wierskynlik yn 1837 of 1838, troch
Sytstra syn earste skriuwerij ynspirearre rekken.
My giet it yn dit artikel lykwols om in blik op Sytstra syn
foarstap yn wat letter de ‘frijsinnichheid’ hjitte soe: it lange fers ‘In dei
yn de neisimmer’. In soad is der doedestiids net oer skreaun. Yn de iennichste
resinsje dy’t ik fan Tsien tuwsen fine koe, yn de Ljouwerter Krante fan
24 septimber 1841, wurde gjin gedichten mei namme neamd. Resinsint O. meldt
inkeld dat Sytstra syn ‘gedichtjes’ ‘veel verdiensten’ hawwe, en ‘[h]et geheel
kan naast de Lapekoer [fan de Halbertsma’s] eene waardige plaats in onze Friesche
Letterkunde bekleeden’.
Ek al kin dy ‘waardige plaats’ net jilde foar alle bydragen
yn Tsien tuwsen, it jildt foar safier’t it om gedichten giet mei wissens
wol foar de al neamde realistyske oansetten ‘De koalferkeaper’ en ‘Jidsom’, mar
ek foar it romantyske ‘Minks eangstme yn hjerstnacht’ en likegoed foar it al
krekt sa romantyske mar ek teologysk-sykjende ‘In dei yn de neisimmer’. Al dy
fersen jouwe blyk fan Sytstra syn pioniersrol. Sa soe men sizze kinne dat sawol
realisme, romantyk as frijtinkerij yn de Fryske literatuer pas echt begjinne
mei Tsien tuwsen.
‘In dei yn de neisimmer’ bestiet út ien lange, yn trije
parten (moarnskoft, middei, jûntiid) opdielde monolooch fan in ik-persoan tsjin
in famke mei namme Regine, wat ‘keninginne’ betsjut. It ûnderwerp fan de
monolooch is de wize sa’t God him iepenbierret yn de natuer, Sytstra skriuwt:
Natuer, mei kapitaal, want de natuer is in ‘hillichdom’.
De leafde dy’t God hat foar de minsken docht bliken út de
natuer, dy’t it gedicht yn alle toanen besjongt. It fers rekket oan it gers, de
tûke en de flinter, mar ek oan it hielal, dat God oardere hat en dêr’t er syn
stjerren en planeten yn omsweevje lit: ‘Al dy grutte himelbollen / Brocht Hy
fuort en stjoert Hy yet, / Dat gjin ink’lde fan dy allen / De bepaalde kring
ferlit’. It is krekt dy skientme fan de natuer, dy’t alle dagen wer opnij
deselde syklus rint, ferstjert en wer ta libben komt, dy’t de minske dúdlik
makket dat God ‘lout’re goedheid’ is. En dy’t in opdracht foar de minske
betsjut: ‘Moatt’ ek wy it goeddwaan minne, / Ferstean al wat nuttich is’.
Yntusken merkt de lêzer fan it fers grif op dat de dichter mei
gjin wurd praat oer de Bibel as Gods wurd, noch oer Jezus en syn wûnders. Net
út boek, foarbyld of wûnder leart de minske oer Gods leafde en de hegere oarder
fan de dingen, mar út Natuer. Dat oerslaan fan de wenstige religieuze
ynstruksje falt namste mear op om’t de ik-persoan hieltyd om it sa mar te
sizzen les jout oan it famke Regine. Konkrete oanwizingen dêrfoar haw ik net
fine kind, mar it mist net dat dizze foarm fan ‘fragelearen’ net folle genede
fine kinnen hat yn de eagen fan it Bibelfêstere publyk yn de fjirtiger jierren
(en net by sokke lêzers lang dêrnei).
No wol it gefal dat in jier foar it ferskinen fan Tsien
tuwsen de teolooch Johannes Henricus Scholten befêstige waard as
heechlearaar yn Frjentsjer en yn syn oanfurdigingsrede (holden op 17 septimber
1840) min ofte mear deselde ideeën ferkondige hie. ‘Scholten’, skreau Jan Bank
oer dy syn teologysk tinken, ‘was naar de toenmalige terminologie een
monist en een antisupranaturalist. De eerste benaming verdiende hij omdat hij
niet dacht in termen van stof tegenover geest of wereld tegenover God. Natuur
is openbaring van “één harmonisch alleven”, natuurwetten de uitdrukking van de
gedachten Gods. In deze interpretatie was er voor een dubbele orde van zaken,
voor een ingrijpen van God in het wereldse gebeuren geen plaats. Dus geen
supranaturalisme, geen wonder’ (‘Hoogtij’, s. 340).
Faaks meie wy der, mei de noadige slaggen om ’e earm, fanút
gean dat ‘In dei yn de neisimmer’ skreaun is nei oanlieding of ûnder de yndruk
fan Scholten syn rede. Ek dêr ha ik gjin konkrete oanwizing foar fine kind, mar
de oerienkomsten yn ôfwikend teologysk tinken jouwe wol reden dêrta. Scholten leaude
net yn de wûnders fan Jezus en seach God inkeld oan it wurk yn de rede, de
natuer en de natuerwetten. Hy jildt as ien fan de grûnlizzers fan it teologysk
modernisme yn Nederlân, en dêrmei ek fan de letter opkommende frijsinnichheid.
Wat fierder opfalt oan it fers, is dat in tal kearen praat
is fan dea en lijen. ‘Mar hoe biste sa belutsen? / Hoe is sa dyn kleur
bestoarn? / ’t Helder eachje sa betrutsen? / Famke sis, wat skeelt deroan?’,
meldt in strofe yn it twadde part. Unwaar is op kommendewei. Mar as dat
oerlutsen is, stekt it blomke syn kopke wer omheech. ‘Dea noch grêf sill’ wy
dan skromme, / Dêr’t wy ’t each omhegen slaan’. It rûpke stjert, mar dan wurdt
it in pop, it ‘ferbrekt syn eigen grêf’ en feroaret yn in flinter.
Wat of wa’t Sytstra mei ‘Regine’ op it each hie? Douwe Kalma
miende, se soe stean foar Sytstra syn muze of syn dichterlike sels. Dat liket oars
net hiel oannimlik: in dichter dy’t syn muze lesjout? Men soe it earder oarsom
ferwachtsje. Wy bedarje hjir yn it heechgeberchte fan de spekulaasje, dêr’t
neat wis is en elke stap in gok. Faaks hat Sytstra de namme ‘Regine’ ûntliend
oan in doedestiids besteand persoan, om krekter te wêzen: oan Sara Regina
Wouters Cloppenburgh (1829-1849), in al betiid stoarne Winamer boeredochter (sjoch foto; pleats Nijehûs boppe Winaam) en
bernsbern fan heitekant fan dûmny Reinder Matthijs Cloppenburgh (1769-1860), dy’t
oant 1843 yn Winaam tsjinne, en fan memmekant fan dûmny Wouter de Vries (1717-1805)
silliger fan Seisbierrum.
Hat Sytstra mei syn gedicht ‘de dûmnys’ wat sizze wollen? Hy
moat it famke kend hawwe; hy wie fan 1837/1838 oant de simmer fan 1840 bakkersfeint
yn Winaam, en dêrnei oant 1842 feint by in bakker yn Seisbierrum. As wy derfan
útgean dat er syn fers nei 17 septimber 1840 skreaun hat, dus nei de rede fan
Scholten, dan is ‘In dei yn de neisimmer’ ûntstien nei syn fertrek út Winaam en
fóar of yn de simmer fan 1841. Sara Regina moat doe dus in jier as tolve west
hawwe; de leeftiid dat bern mear en mear begripe wolle en miskien kinne fan de
hegere sfearen fan it libben. Hat sy model stien foar har namsgenoat út it
gedicht? Wie se al betiid syklik?
Wy witte inkeld dat se al op 20-jierrige leeftiid ferstoarn
is.
In dei yn de neisimmer
’k Hear de hoanne moarntiid kraaien,
’t Fûgelt sjongt, de dei brekt oan,
’k Fiel it koele wyntsje waaien;
Helder, froalik is de moarn.
Foar in mannich eagenblikken
Foel de grouwe sluier wei,
’k Seach it stjerreljocht ferblikken,
En de nacht wiek foar de dei.
’t Moantsje seach ik stadich sinken,
Freonlik lake ’t d’ ierde oan,
En Aurora’s glânzich blinken
Joech it wêzen oan de moarn.
O! wat skitterjende kleuren
Spraat de himel no yn ’t rûn,
En it is oft ambergeuren
Walmjend rize út de grûn.
Wêr’t ik ek myn eagen weinje,
Alles, alles ropt my ta:
Hy, dy’t d’ ierde sa wol seinje,
Hy moat ivich eare ha.
O! hjir wol ik noch wat bliuwe,
Mar wat sjoch ik iere moarn?
Ho! moat ik myn eagen leauwe?
Dêr, Regine komt der oan!
Sis, myn famke, wêr soest hinne?
Wat hat dy nei ’t fjild ta dreaun?
Ommer is de goud’ne sinne
Noch net oan ’e himel kleaun.
’t Sjongend fûgelt heart m’ allinne,
Oars is alles noch sa stil;
Wat silst’ al sa ier begjinne?
Sis my, wêr’t dat hinne sil.
O! do woeste tsjûge wêze
Fan it moaie fan de moarn,
Ik kin ’t út dyn eagen lêze,
Dit, myn famke, dreau dy oan.
Wylst in hopen no noch slûgje,
Noch wat lizze yn de slom,
Woest’ dy yn Natuer ferhûgje,
Wann’lje yn har hillichdom.
Lokkich famke, myn Regine!
Himelfreugde jout de moarn;
Dat kin m’ yn gjin skatten fine,
O! dat jout gjin foarst in kroan.
Lit ús dan de freugde smeitsje
Dy’t de moarn jout oan ’e hân,
Litt’ w’ ús yn Natuer fermeitsje,
Op it stil en freedsum lân.
Famke, sjoch dat blomke glimmen,
Dat dêr yn ’e greide stiet,
No’t de sinne út de kjimmen
Sêftkes yn ’e hichte giet.
Sjoch! wat blinkt it leave knopke
Oan de moaie griene plant,
Eltse daudrip op it kopke
Flikkert as in diamant.
’t Hiele fjild mei gers bedutsen
Of mei kostlik nôt beboud,
Liket oeral as oertrutsen
Mei in stream fan baarnend goud.
Elts kin no syn wurk begjinne;
’t Boerefolk giet nei it lân,
Sjongend geane hja derhinne
Mei de sichten yn ’e hân.
’t Kealtsje springt, it lamke hippelt,
Swellen kwele yn ’e beam,
Wylst it kwêkjend eintsje wippelt,
Dûkt en boartet yn ’e stream.
Alles dûnset om ús hinne,
Oant de lytse diertsjes ta,
En soe dan op ús allinne
De Natuer gjin ynfloed ha?
Ja Regine! wy ek fiel’ it,
Smeitsj’ ’t yn ’e blide jeugd,
As de sinne ’t fjild bestrielet,
Dan stimt alles ús ta
freugd.
En mei alles op dizz’ ierde
Priizgj’ en romje wy Gods ear,
Wolle wy ús offers biede
d’ Ivich grutte Himelhear.
O! dan falle wy, Regine,
Foar d’ Uneinige te foet,
Dy’t syn sinn’ oer elts lit skine,
En dy gleone bal bestjoert.
Sjoch, myn famke, sjoch har kliuwen,
God hat har dy wei beskreaun,
En al skynt se los te driuwen,
Troch Syn hannen wurdt se dreaun.
Al dy pracht wêrmei’t hja priket,
Al dy gloed hat Hy har jûn,
Dy’t, nei dat se heger stiket,
Mear en mear wurdt ûnderfûn.
’t Koele wyntsje dat der waaide
Mei ’t begjinnen fan de dei,
En de blomkes sêftkes aaide,
Dat ferflaut al swietsjes wei.
’t Boartet mei gjin wylgetwigen,
No’t ’t beswykt foar ’t sinnefjoer,
No en dan noch fielt m’ in sigen,
Mar ek dalik is ’t wer oer.
Sjoch dat marke, frij fan fleagen,
Frij fan ’t teist’rjen
fan de wyn,
Effen lizzen sûnder weagen,
’t Sintsje spegelt har deryn.
’t Is in byldnis fan de fromme,
Dy’t in goed gewisse het,
Al wat him ek oer mei komme,
It ûntnimt dy rêst him net.
As de stoarmen bold’rjend rûze,
Dan fertoant de mar gjin rêst,
Mar lit jin him ’t ûnk frij brûze,
Hy stiet as in muorre fêst.
O! dat wy ús stees ferbine
Oan de frommens en de deugd,
Fij fan ’t kweade. Dán, Regine,
Smeitsje w’ altyd wiere freugd.
Wat ús wei dan is, wy binne
Stees tefreden yn ús lot;
Want wy fiel’ ús, hoe’t mei rinne,
Feilich yn de hân fan God.
En allyk him ’t bern ferhûget
Oan de side fan syn heit,
Jerne him syn tank betsjûget
En fertrouwend alles seit.
As syn bêste freon him achtet,
Stees yn him syn riedsman sjocht,
Neat as goed fan him ferwachtet,
Hoe’t er hannelt wat er docht.
Sa ek kinn’ wy op God dan bouwe;
Wat ús libbenswei ek is,
Him ús neden oan fertrouwe;
Want d’ Algoede heart ús wis.
Him mei wy ús heit dan hjitte,
d’ Ivich grutt’ en wize God;
O! gelokkich boppe mjitte
Is, Regine, dan ús lok.
Dêr’t wy oeral op dizz’ ierde
Bliken fan syn leafde sjen,
Lokkich dan dy’t Hy wol liede,
En wol minne as syn bern.
Leafde stiet oeral te lêzen,
Leafde preket ús de grûn,
Leafdefol is ’t Godlik wêzen,
Famke, sjoch mar yn it rûn.
Fan neiby en yn de fierte,
Is it fan Gods geunsten fol,
Ropt ús alles net temjitte
Dat Hy d’ ierde seinje wol?
Litt’ wy ús dan oan Him ferbine,
Yn ús tinzen, sizzen, dwaan,
Dan sil Hy ús, myn Regine,
Tûzenfâld syn seine jaan.
*
Baarnend gloeit de middeissinne,
Part har hjittens mei ús wrâld,
Litte wy har gloed ûntrinne,
Gean wy yn it beammeskaad.
Sjoch ris hoe’t dy tûkjes hingje,
Sa mei apels as beset,
Dat hja nei de grûn har twingje,
As in skoar it net belet.
O! hoe blinke s’ ús temjitte,
Stowe troch it sinnefjoer,
Famke, lit ús hjir wat sitte,
Sjogg’ wy alles hjir ris oer.
d’ Earste fruchten kin m’ al ite,
‘k Sjoch der moaie ripe by,
Dy’t jin hast de kiel út bite,
Kom ik plôkje wat foar dy.
Hoe is sa dyn kleur
bestoarn?
’t Helder eachje sa
betrutsen?
Famke sis, wat
skeelt deroan?
’k Wit it al, de loft wurdt tsjuster;
’k Seach dat wol in oere lang,
’t Wurket yn it easten bjuster,
Dêrom is Regine bang.
Och! wês der net foar beskromme,
Wês net eangstich… wat is dat?
Lit it ûnwaar neier komme,
Wy binn’ yn ’e hân fan God.
Djippe stilt’ is om ús hinne,
’t Harket allegear der nei,
En no hieltyd wurdt de sinne
Efter swarte wolken wei.
Sjoch dy skiere koppen driuwen
En dy loft dy’t bopp’ ús komt,
’t Bliksemfjoer de wolken kliuwen,
Hear ris hoe’t Gods tonger bromt.
Trilje net sa, myn Regine,
God is leafde, leau dat fêst;
Al kinn’ wy dat faak net fine,
O, Hy siket stees ús bêst.
Wolken, griis mei swarte rânen,
Wurde foar de loft te swier,
Struie oer de toarre lannen
Drippen reinwiet hein en fier.
’t Hâldt al op. De wolken binne
Tinner yn in amerij;
’t Sintsje brekt der wer trochhinne;
Lok, it ûnwaar is foarby.
Fei de trientsjes fan de wangen,
Famke, treur allinne net
Onder al de freugdesangen
Dy’t men fan it fûgelt heart.
Kom nei ’t fjild! wat rûkt it geurich,
Alles is allike fris;
’t Nijgers stiet sa grien en fleurich,
Krekt sa’t ’t yn de maitiid is.
’t Ierdryk waard foarsjoen fan wetter,
’t Wie oerdei sa hjit en near,
Mar dat is nou folle better:
Sykhelj’ falt sa swier net mear.
Kom nei ’t fjild ta, famke sjoch it;
Dat Gods sein ús nea ferlit,
Alles wat Natuer ea bernet,
Leart ús en bewiist ús dit.
Wat? wy witt’ it, myn Regine,
Oan ús eigen froalik hert.
En sels ’t lytste dat wy fine
Swijt fan dizze seine net.
Seachst dat blomke niis wol lizzen?
Alle bledsjes hong’ omleech;
Mar no’t ûnwaar ’t al ferfrisse,
Riisde ’t fleurich wer omheech.
Sjoch it swaaien, draaien, skaaien,
Freonlik knikt hja ’t sintsje ta;
’t Wyntsje aait har troch de raaien,
Boartet mei har bledsjes sa.
Sjoch it fûgelt bopp’ ús swieren,
Flodderwjokjen hinn’ en wer,
Hear dat ljurkje tierelieren,
Freugde is it allegear.
Alles ropt it ús temjitte:
Bou op God, Hy mient it goed;
Dat wy nea dy les ferjitte,
Hoe’t Hy ek ús lot bestjoert.
Krûpt ús loksinn’ efter wolken,
Haww’ wy alles hjir ferlern,
Grize wy foar djippe kolken
Dy’t wy foar ús eagen sjen.
Kinn’ wy ’t ûnk net mear ûntrinne,
O! wy binne bûten noed,
As wy dan noch sizze kinne:
‘k Bou op God, Hy mient it goed.
Lit dan bopp’ ús ’t ûnwaar gromme,
Hy sil noait net ús bejaan,
Dea noch grêf sill’ wy dan skromme,
Dêr’t wy ’t each
omhegen slaan.
Want, Regine, o wy witte,
Wy kinn’ ’t leare út Natuer,
As wy dizze wrâld ferlitte,
Dan ferlit ús al ’t getruer.
’t Rûpke krûpt, as ’t iten siket,
Yn it griene plantsje op,
Gnibbelt bledsjes, en sa’t liket
’t Stjert derhinne; ’t wurdt in pop.
Mar al gau wer wurdt it wekke
Ut dy stille deadske slom,
’t Kin syn eigen grêf ferbrekke,
En ’t fljocht op ’e blomkes om.
’t Krûpt dan net lâns d’ ierde hinne,
Lykas doe’t ’t in rûpke wie,
’t Swiert yn ’t ljocht fan d’ eed’le sinne,
Fljocht en floddert hein en fier.
’t Sûcht dan huning út de blommen,
Dêr’t Natuer it fjild mei siert,
En dy’t op de bledsjes komme
Dêr’t yn ’t earst de rûp fan iet.
Sa, myn famke, sil de fromme,
Dy’t stees op Gods goedheid bout,
Yn in sill’ger steat ek komme
As dit libben him bejout.
Hy is dan troch ’t lijen hinne,
Noait net griist him ’t ûnk wer oan,
Lokkich lykas d’ ingels binne,
Knielt er foar de himeltroan.
Unútspreklik is er sillich,
Neat bynt him oan d ’ierde mear,
Jûgjend sjongt hy ’t trijris hillich,
Tankber romt er dan Gods ear.
Famke, lit ús deugd beminne,
Wiere frommens sterket sa,
O lit us dat paad berinne
Dat laat nei de himel ta.
*
Mar Regine, sjoch de sinne
Sakket al wer nei de grûn;
Lit ús no nei hûs ta rinne,
Gau is dizze dei ferrûn.
Wylst wy hân yn hân dan geane,
Tinke w’ oer Natuer ús blij,
En myn famke, o sa fleane
d’ Oeren fan de jûn foarby.
No noch heart men ’t fûgelt sjongen,
’t Moskje wipt noch hinn’ en wer,
Om wat iten foar har jongen,
’t Wimelt no noch allegear.
’t Fôltsje rôlet yn ’e finne,
Skiepkes haff’lje noch yn ’t grien,
En dy melkers dy’t dêr binne
Gean nei hûs, de kij binn’ dien.
Krûpt de sinne yn’e kjimmen,
Dan leit alles gau yn rêst,
Stil dan swije alle stimmen,
’t Fûgelt skûlet yn it nêst.
’t Is oft ’t nei dy stilte al siket,
Oft Natuer dy rêst al priuwt,
No’t de sinne, sa’t it liket,
Yn de koele dauwe driuwt.
Oeral sjogg’ wy om ús hinne
Flauwe skaden oer it lân,
Noch yn ’t westen strielt de sinne,
As stie alles yn ’e brân.
Dalik sil dat fjoer ferdwine
En dan einet dizze dei.
Noch in bytsje. Sjoch Regine,
’t Leave sintsje is al wei.
’t Fûgelt sweeft yn stilte hinne,
No’t ’t syn nêsten sykje wol,
’t Folk komt út it fjild fandinne
En jout him te rêsten del.
Kin de moarn ta freugde liede,
Spraat er oeral freugd yn ’t rûn,
Jout de dei in skat oan d’ ierde,
Earbiedwekkend is de jûn.
Sjogg’ wy dan it sintsje sinken,
En ferdôvjen al har fjoer,
O dat treft ús, en wy tinke:
Sa giet al dit wrâldske oer.
Dan ferlit ús geast de ierde,
Sweeft dan op de stjerren om,
’t Is oft ingels ús dan liede
Troch it grutte hillichdom.
En dan slaan wy’t each nei boppe,
Dêr’t sa mannich held’re stjer
Us wol liket ta te roppen:
Minske sjoch dyn wenning hjir!
Stek de holl’ omheech Regine,
Sjoch dat flonk’rjend helder ljocht,
’t Binne sinnen dy’t dêr skine,
Dy’t men hjir as stipkes sjocht.
Wrâlden rôlje om dy sinnen,
Wêzens, lokkich yn har lot,
Dy’t har Meitser earje kinne,
Libje dêr, en romje God.
Licht sil ’t liet dêr boppe rize,
(Yn it molkwei’s stjerrehear)
Romt en sjongt elk op syn wize,
Yn de grutt’ en lytse bear.
O dat ek ús toanen floeie,
Rize foar de Himelhear,
Wa soe net fan leafde gloeie,
Wa net sjonge ta Syn ear.
Brocht Hy fuort en
stjoert Hy yet,
Dat gjin ink’lde
fan dy allen
De bepaalde kring
ferlit.
Dat kin ús Syn grutheid leare;
Wrâlden, sinnen ropp’ ús ta:
Rom de Godheid, jou har eare,
Ivich eare moat Sy ha.
Lit ús Him dan altyd romje,
Famke, folgje wy dy stim,
Lit ús wêr’t wy gean of komme,
Libje stees ta ear fan Him.
Dat Hy lout’re
goedheid is,
Moatt’ ek wy it
goeddwaan minne,
Ferstean al wat
nuttich is.
Lit ús dêrom, wêr’t wy kinne,
Treast en ried en helpe jaan,
En Gods skepsels stees beminne,
’t Kwea belette, ’t goede dwaan.
En wêr’t ien him ea ferhûget
Oer Gods macht en hearskippij,
Him fereart en tank betsjûget,
Dêr ferfoegje wy ús by.
Kinn’ wy net nei winsk him romme,
Him net priizgje nei ús sin,
Ienris sil de tiid der komme
Dat wy mear en better kinn’.
Famke, dan sill’ wy Him eare,
En Him tsjinje as syn bern,
Heger wêzens sill’ ús leare
Wat wy hjir net kinn’ besjen.
Dan sill’ wy noch bliken fine
Op dy stjerren, dy’t mei pracht
Oan de blauwe himel skine,
Fan Syn leafde en Syn macht.
Dan hearr’ wy it lofliet rizen
Dêr’t gjin nacht de fjilden dekt,
Himeltoanen, klanken, wizen,
Wurden, dy’t men hjir net sprekt.
Dan, Regine, binn’ wy sillich,
Soargen witte wy net fan,
Lykas d’ ingels lokkich hillich,
Famke, binn’ wy ivich dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten