Stoer, mar ek in bytsje bang

Ik swalkje wol gauris om lytse dingen oan ’e kust,
in stik tou, in ein hout, in blik sardyntsjes.
De see soe it libben bringe boppe mjitte,
mar asfaltfolling blokkearret de basaltblokken,
konteners slaan iepen, plestik sinkt,

de petten fan de kapteins fisket it jonkje op.
Ik rin o sa faak de dyk te uzes by op en by del,
myn lân slopseurt dêr mei syn kontinint.
Mar de dei komt – sa knap betocht is dat net –
om it fierôf kleien fan ’e oseanen te ferstean.

Dêrom haw ik it oer lytse dingen oan ’e kust,
in lústere wurd, in antyfirus yn in fleske alfêst.
In poppehûs, in faaie rigel yn in frjemde taal.
Oer in skulp, mar sûnder slak en sûnder see,
in kondoom of in ferruoske Deenske bierdop.

As ik lykas Jellema in babykrabbe yn ’e hân hâld,
dy’t ferweecht tusken myn libbenslinen,
oan ’e fierste râne fierder krûpt, en falt
in foar him ûneinich djippe ôfgrûn yn,
de stripe skaad fan Skylge foarbij,

en dy't foarbij it ljocht fan de Brandaris
himsels miskien as fait accompli weromfynt
op in last minute nei it fiere Reykjavik,
of yn in bouillabaisse yn Esbjerg –
dan hat ús moeting mear as skjirreknippen west

fan myn kant. Hy lit mij de raffels yn it seesicht sjen –
in perpetuum mobilee fan skomkoppen,
it oppenearjen fan mooglikheid nei mooglikheid.
Oant myn jongste soan mei in deade ein oansetten komt,
stoer, mar ek in bytsje bang.


(Leeuwarder Courant, 7 april 2020. s. 22)