.jpg)
It granyt brekt troch de boppeste punt fan 'e M,
tamtearret de krún fan ’e earste E,
hakket ’m suver de wreef midstwa.
It brekt op twa plakken troch de D
en trochboarret hast it boarst fan ’e R.
Ek de twadde R hat gjin idee.
‘Al leit syn lyk yn ’t grêf bisletten,
Syn fleurich liet wirdt net forgetten.’
Ik banjerje oer in doarps tsjerkhôf
en it is my dêr in partij roetkâld.
Thomas Gray, ik sjoch de pettekoppen ek gean
har keamers yn. De neimiddei is foar my,
op in gekjeiend jong stel nei,
it famke blûn, de jonge meager,
dat inoar by de bealch krijt
op ’e tegels neist it finsterleas lykhúske.
Winter noch, mar suver al ein maart.
In koele sinne keatst mei de monuminten,
de fergroeven grûn is dridzich fan earder op ’e dei,
út ’e keukens de roken fan it fette jûnsmiel
waaie oer de grêven.
En ik tink oan wat Arthur Scargill skreau
yn 1982 yn The Sunday Times:
‘My father still reads the dictionary every day.
He says your life depends on your power
to master words.'
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten