Westen heeft allesbehalve de morele overhand in Oekraïne

 

‘Alle handel met Rusland zal dat land alleen maar beter in staat stellen om ons te vernietigen.’ 

Zomaar een blurp van een columnist. Over een zelfbedachte, zelf bijelkaar gefantaseerde dreiging. Die ook schrijft: ‘Op dit moment lijkt totale isolatie [van Rusland] dan ook het beste dat we kunnen doen en verder onze defensie weer opbouwen.’ Was getekend, S. Singelsma, drs. Heeft (lang geleden) gewerkt bij het Comité van de Regio’s van de Europese Unie en stelt zich nog altijd op als ‘his master’s voice’.

Inmiddels kampen Nederland en Duitsland wel met de hoogste inflatie sinds de oliecrisis van begin jaren zeventig. The Guardian waarschuwt nu dat 500.000 (!) Britse bedrijven op omvallen staan: ‘risk of going bust within weeks’. De prijs van een vol winkelkarretje rijst ook in Sint Annaparochie de pan uit. Er wordt gewaarschuwd voor een mogelijk koude winter. Volgens EU-Commissaris Timmermans moet de thermostaat lager en de wasmachine minder worden gebruikt. Vaker kleren luchten in plaats van ze te wassen en in de droger te stoppen.

Kortom: van de Europese burger wordt blijkbaar verwacht dat hij de buikriem aantrekt ten dienste van de rampzalige oorlogs- en sanctiepolitiek die de Europese Unie, in opdracht van Washington, richting Rusland voert. De buikriem aantrekken geldt niet, integendeel, voor de Amerikaanse wapenindustrie. Terwijl het Nederlandse kabinet voor grote bezuinigingen staat, en voor de keus om de burger al dan niet financieel te ondersteunen in de rampspoed die hem treft, veroorzaakt door de Europese oorlogskoers, geeft Rutte IV honderden miljoenen euro’s extra uit aan… defensie. Duitsland verdubbelt zelfs z’n defensiebudget. Raytheon jubelt. General Dynamics jubelt. Generaals aller landen jubelen.

Rusland, zo weten allen, is de ‘agressor’ in Oekraïne. In wat bij voorkeur ‘Poetins oorlog’ wordt genoemd. Rusland, volgens de geopolitieke ideeën van Brussel, en ook van drs. Singelsma, moet buiten het Europa van de ‘vrije democratieën’ worden gesloten. En Oekraïne, overigens een van de meest corrupte en anti-democratische landen in Europa, moet juist worden binnengehaald. Met ranja, slingers en trompetten.

Dat alles in het kader van – weer drs. Singelsma – ‘de grote geopolitieke vraag welke plaats Europa in relatie tot de andere wereldmachten moet hebben’.

Laten we even pauzeren. Efkes skoft. Ademhalen. Nadenken.

Heel dit wankelende bouwwerk van Europese assertiviteit berust op de al even wankele morele notie dat Rusland de enige schuldige aan de Oekraïense oorlog is. Is dat zo? Beroemde geleerden als Noam Chomsky (links) en John Mearsheimer (rechts) en vele andere verstandige, onafhankelijke waarnemers vinden van niet. Ze wijzen erop dat Oekraïne onder Amerikaanse en westerse regie de Russische inval van 24 februari heeft uitgelokt. Door naar Amerikaans voorbeeld een stelselmatige provocatiepolitiek te voeren, die het Kremlin uiteindelijk geen andere optie liet dan de ‘speciale militaire operatie’ die het lanceerde: een beperkte oorlog in een beperkt gebied, met als officiële doelen om Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren.

Voor die optiek is veel te zeggen. Welke provocaties? Staat u me toe.

De uitnodiging door de Navo, april 2008, ondanks zware tegenstand van Duitsland, Frankrijk en Rusland, aan Oekraïne om lid te worden van de Navo.

Het zenden van militaire hulp en trainers naar Kiev door de Amerikanen sinds 2013.

Het slikken-of-stikken associatieverdrag dat de EU in 2013 opdrong aan de Oekraïense president Yanukovitsj, dat zowel Oekraïne als Rusland economisch zou ruïneren en dat Yanukovitsj weigerde te ondertekenen.

De gewelddadige en onconstitutionele regeringswisseling in Kiev, onder Amerikaanse regie, in 2014.

Het besluit van het Oekraïense parlement, in 2014, om de taalrechten van het Russisch in Oekraïne af te schaffen.

De massale Amerikaanse wapenzendingen vanaf 2017.

De eenzijdige opzegging, door Trump, van het INF-verdrag over kernwapens voor de middellange afstand in 2019 – het verdrag waarvoor ondergetekende en nog honderdduizenden andere Nederlanders hebben gedemonstreerd in Amsterdam in 1981 en Den Haag in 1983.

De stationering, door Washington, in Polen en Roemenië van installaties die zulke kernwapens kunnen afschieten, wapens die binnen enkele minuten Rusland kunnen bereiken.

De Amerikaanse sabotage van de Minsk I en Minsk II akkoorden. De Amerikaanse sabotage van de vredesonderhandelingen in Istanboel van maart dit jaar.

De tot op heden vruchteloze pogingen om Rusland op de knieën te krijgen met economische oorlogsvoering tegen haar burgers (sancties).

De uitlatingen van de Amerikaanse president Biden over Russische ‘genocide’ in Oekraïne en de noodzaak dat Poetin van het toneel verdwijnt (regime change).

Waar is hier precies de moral high ground die ‘het Westen’ denkt te hebben? Wie is in bovenstaand plaatje nu eigenlijk ‘de agressor’? Nu hoeven we van de Kremlinbewoners natuurlijk geen lieverdjes te maken. De inval van 24 februari mag vanuit Russisch standpunt gezien een gerechtvaardigde actie zijn om Ruslands veiligheidsbelangen te beschermen: het land beriep zich op artikel 51 van het VN-handvest, dat militaire hulpacties toestaat als er bondgenoten (in dit geval de volksrepublieken Donetsk en Luhansk) worden aangevallen. Feit blijft echter dat het Russische leger op grote schaal menselijke ellende veroorzaakt en verwoestingen aanricht. 

Het punt is hier wel dat ‘het Westen’ daaraan mede schuld heeft. En dat ook Oekraïne daaraan medeschuldig is. Zoals een latere adviseur van acteur-president Volodimir Zelensky al in 2019 in een interview zei, de Oekraïense leiding zag een Russische inval als een noodzakelijk en dus welkom kwaad om op termijn tot de EU en de Navo toegelaten te kunnen worden. Op 16 februari dit jaar begon het Oekraïense leger, ongetwijfeld wederom onder Amerikaanse regie, met hevige beschietingen op steden in Donetsk en Luhansk. Mét enkele dagen later het gewenste resultaat.

We moeten ophouden met het misplaatste morele vingertje op te steken en beginnen om enige zelfreflectie en zelfkritiek toe te passen. Ja, het kan zijn dat ‘groen Europa’ over de Oekraïense oorlog graag vooral zwartwit denkt. Omdat zulks de gewenste vergroening van de Europese energievoorziening wellicht bespoedigt. Zie bijvoorbeeld de groteske oorlogstaal van het groene smaldeel in het Duitse kabinet. De Europese vergroening is inderdaad zeer gewenst. Maar men mag zeker wel even stilstaan bij het moeilijk te missen feit dat onze groene wereldredders er geen been in zien om voor hun ideaal duizenden en duizenden Oekraïners op te offeren, in een voor Oekraïne overduidelijk al vanaf het begin en nog steeds uitermate uitzichtloze oorlog?

Tweede drogreden voor het morele tamboereren: het gaat in Oekraïne om een strijd van democratie tegen dictatuur. Je reinste onzin, voor iedereen die iets afweet van de manier waarop de respectievelijke Oekraïense regimes stelselmatig oligarchen in de politiek en nazi’s in het leger op belangrijke posten benoemen, politieke partijen verbieden en nieuwsorganisaties buiten de wet stellen.

Derde drogreden: Singelsma’s geopolitiek. In plaats van een pan-Europees veiligheidshuis te bouwen, waarvan ook Rusland deel kan uitmaken – het ideaal van Gorbatsjov – drijft het Westen Rusland in de armen van China. Bravo. Het is heel lastig om in te zien hoe zulks ons werelddeel op den duur veiliger en welvarender zal maken. Daarom wordt die vraag maar gewoon niet gesteld. Dezer dagen zien we aan de platheid van onze portemonnee waar dergelijke politiek toe leidt.

Rusland heeft West-Europa drie keer gered. Van Frankrijk in 1812. Van Duitsland in 1918. Nogmaals van Duitsland in 1945. Miljoenen en miljoenen Russen zijn in de geschiedenis gestorven door toedoen van Europees militair avonturisme. De Russische muziek, de Russische literatuur, de Russische christelijke traditie, het wijst er allemaal op dat er in het komende Europese huis ook weer plaats zal zijn, moet zijn, voor Rusland. 

Om de kanonnen te laten zwijgen, zijn onderhandelingen nodig. Om die van de grond te krijgen, moeten Washington, Londen, Brussel en Kiev bij zinnen komen en Zelensky en trawanten vertellen waar het op staat. Zoals ik overigens op 17 maart en nogmaals op 18 april al schreef.

Er is in de Oekraïense oorlog geen moral high ground. Er is, Singelsma, behoefte aan vrede. Nu.

.