Eilânsân

De frontale korteks fan de deltadyk foarby 
rikje ik twa hongerwinters út op in keal dún, 
dêr’t yn ’e healdagen twa ravens skrasken 
boppe in pot fol ferbriefke meereseinsamkeit. 

Hjir hawwe de ravenmasters it pleit ferlern: 
de nacht hat har wrakhout útsaaid oer it strân. 
No stjoer ik patrûljes fan ferlieding it waad oer, 
sa’t se dêr wytmûtst op skearmeskes streekje, 

en ik smyt myn ljocht ek op it hûs oan ’e wâl. 
By fiskersbuorrenbrêge en ielheakdream 
bin ’k it merkeltsjotterjen yn ’e brúnwetterfeart, 
bin ’k it kopketûmeljen boppe de seedykskrún. 

Foar’t moarnier de sinne komt en my baarnt 
wer mei in kâldfjoer dat ik net fertarje kin, 
skriuw ik yn it eilânsân myn doopnamme 
ien kear noch as de dichter fan it postskriptum.