seedyksterfeartfisk: Oekraïense doden redden westerse politieke gezichten

Praten over vrede is een jaar na de Russische inval in Oekraïne in het Westen nog steeds uit den boze. Amerika en West-Europa voeden de oorlog, ze helpen niet haar te beëindigen. Het is hoog tijd voor initiatieven die het bloeden stelpen.

Minister-president Mark Rutte speelde op 17 februari weer eens de grijsgedraaide plaat: de Oekraïense strijd is ook de onze; ‘het gaat ook om onze vrede en veiligheid, onze waarden’. Grotere onzin is schaars. Wil de premier beweren dat Rusland van plan is West-Europa aan te vallen? Meent hij dat de nationalistenkliek in Kiev de Oekraïners voor mensenrechten en democratie laat vechten? En Rutte moet toch inmiddels ook wel hebben begrepen dat niet Rusland, maar de Verenigde Staten West-Europa hebben aangevallen?

De premisses onder de Nederlandse steun aan Oekraïne wankelen nog veel vervaarlijker dan ze vorig jaar februari al deden. Toen besloot Rusland, na veel dralen en Amerikaanse en Oekraïense provocaties en sabotage van de Minsk-akkoorden, om de al acht jaar lang geterroriseerde Russisch-sprekende bevolking van Donbas militair te hulp te schieten. Een eerste militaire campagne in de richting van Kiev, bedoeld om Oekraïense troepen te binden en snel onderhandelingen op gang te brengen, slaagde in het eerste en naar het zich liet aanzien ook in het tweede doel. Op Amerikaans en Brits aandringen trok Kiev zich echter begin april 2022 ook uit die gesprekken terug.

Een fatale beslissing, zo lijkt het, een jaar na de Russische inval. Kievs virtuele militaire succesjes afgelopen herfst onttrekken voor sommigen de werkelijke stand van zaken op de slagvelden aan het oog. De Russische militaire tactiek in Donbas bestaat uit een gradueel ‘vermalen’ en verdringen van de tegenstander, vooral middels drone- en raketbeschietingen en eindeloze artillerie-barrages. Zo wordt maximaal schade toegebracht en minimaal schade geleden. Bij hoog-lethale straatgevechten in steden worden huurlingen ingebracht. Inmiddels telt het Russische leger volgens de beste westerse schattingen 14.000-22.000 doden (BBC). Het Oekraïense heeft echter al minstens 100.000 keer een van z’n soldaten moeten begraven (diverse bronnen). Z’n artillerievoorraden raken op en die van de NAVO-landen ook.

Het redden van gezichten

Aandringen op gesprekken over vrede is in de westerse hoofdsteden nog steeds uit den boze, ook al leek de Franse president Macron onlangs voor overleg te pleiten. Washington en Brussel willen juist méér oorlog. Een exit-strategie is er echter niet, en de verliezende Oekraïners betalen de prijs.

Er is geen enkele kans dat Oekraïne de oorlog zal winnen. Integendeel, de Oekraïense perspectieven zijn, zelfs volgens het Pentagon, hopeloos. De enige reden dat het Oekraïense leger zich nog verzet, is gelegen in de miljarden westerse militaire en economische hulp die het ontvangt. Zo langzamerhand droogt die militaire steun op, niettegenstaande alle berichten over een handjevol ‘moderne’ westerse tanks dat zal worden geleverd. Too little, too late. Iedere dag die de oorlog langer duurt, sneuvelen weer honderden Oekraïense jongens en mannen. Voor niets.

Nou ja, wel voor iets. De Oekraïense doden redden westerse politieke gezichten. Met name die van de Amerikaanse president Biden, zijn veiligheidsadviseur Sullivan, zijn minister van Buitenlandse Zaken Blinken en diens onderminister Nuland. De ‘neo-conservatives’, met andere woorden, de dromers over Amerikaanse wereldheerschappij. En hun lakeien in Europa: Macron, Scholz, Baerbock, Rutte. Zolang Oekraïne vecht, speelt deze westerse politieke elite het nog klaar om de grote media in het oorlogskamp te houden. Zolang Oekraïne kan worden aangevuurd om vooral door te gaan met sterven, ligt het grootste internationaal-politieke debacle van de 21e eeuw niet op hún bordje.

Denken ze. Maar het grote publiek in West-Europa begrijpt al lang dat de dubbelcijferige inflatie die z’n salarissen afslankt, en de verdubbeling of verdriedubbeling van z’n energiekosten, ergens wel iets met de Oekraïne-politiek en de westerse sancties tegen Rusland te maken hebben. Het snapt dat de recordwinsten die de internationale wapen- en olie- en gasindustrieën vorig jaar lieten zien, daar óók iets mee te maken hebben. De oorlog heeft een reusachtige inkomensoverdracht op gang gebracht van hardwerkende, spaarzame burgers naar mil- en biljonairs (en naar corrupte Oekraïense oligarchen). De oorlog doet de gemiddelde West-Europeaan méér pijn dan de gemiddelde Rus. Niet zo vreemd dus dat de weerstand ertegen groeit. Hoezo is die oorlog ook de onze?

‘Framing’

Wat de oplettende wereldburger inmiddels ook wel vat: zijn ‘nieuws’ heeft steeds minder met journalistiek-zoals-het-ooit-was te maken en steeds vaker met ‘framing’. Een student journalistiek zou eens moeten uitzoeken – een inkoppertje - hoe de dagelijkse persberichten van het Britse ministerie van Defensie zich verhouden tot de berichtgeving in Nederlandse kranten.

Iedereen met een beetje talent voor geschiedenis en internationale betrekkingen weet dat zwart-witte verhalen over oorlogen vaak ernstige mankementen vertonen. Toch slagen zulke verhalen er menigmaal in om essentiële feiten een tijdlang uit de publiciteit te houden. Vroeg of laat breekt echter het schema. En al vaak was de Amerikaanse journalist Seymour Hersh dan het breekijzer. Hersh is al decennia lang zo ongeveer de beroemdste investigative reporter ter wereld en ook nu weer doet hij van zich spreken. In recent onderzoek keek hij naar de gang van zaken rond de terreuraanval, in september 2022, op de Duits-Russische NordStream-pijpleidingen in de Oostzee. Conclusie: het opblazen van die leidingen was een geheime CIA-operatie, uitgevoerd in opdracht van Biden himself.

Opzienbarend? We voelden het al aankomen. Met ons boerenverstand snapten we al lang dat Moskou z’n eigen strategische infrastructuur niet had gesaboteerd. Amerika heeft de Duitsers in de kou gezet. Hun economische levenslijn met leverancier Rusland doorgesneden. De doodzonde van Poetin heet de aantasting van de soevereiniteit van de Oekraïense staat te zijn - maar is de soevereiniteit van de Duitse staat dan niet bedreigd en tot op het bot gekrenkt? Nog wel door een zogenaamde NAVO-bondgenoot, met een geheime operatie waarvan de voorbereidingen al maanden vóór de Russische inval begonnen? Geen wonder dat de rest van de wereld niet veel voelt voor Washingtons ‘rules based order’.

De Duitse politieke elite durft zich niet tegen Biden te keren, hoewel daartoe alle reden bestaat. Sinds 1945 is Duitsland nooit zó klein geweest. Na de Amerikaans-Britse sabotage van de Duits-Frans-Russische Minsk-akkoorden is het opblazen van NordStream de zoveelste monstrueuze politieke nederlaag die het Duitsland van Merkel en Scholz in verband met de kwestie-Oekraïne heeft moeten lijden. Z’n binnenlandse politiek in een groene houdgreep, z’n diplomatieke status in rook opgegaan, z’n economie een strategisch voordeel uit handen geslagen, z’n leger door wapenleveranties aan Oekraïne uitgekleed, z’n burgers bedreigd met werkloosheid en absurde stijgingen van supermarktprijzen en energiekosten. That’s NATO for you, Kraut.

Nederlands belang

Als Duitsland pijn lijdt, lijden wij het ook. Kostenstijgingen - concreet: een toename van armoede - maken we nu ook in Nederland mee. Allemaal voor de ‘goede zaak’?

Nieuwsflash: er is niet alleen een Oekraïens, er is ook een Russisch verhaal over de goede zaak. Medailles hebben twee kanten. Oekraïne onder Zelenski is een anti-democratische, corrupte en semi-fascistische staat die het recht heeft verloren om over Russisch- en anderstalige minderheden te regeren. Een kabinet dat opereert in het belang van zijn burgers mag zich daarvan wel eens iets bewuster tonen. Minister-president Rutte kan beginnen door voortaan enige matigheid te betrachten wat steunbetuigingen en hulpzendingen betreft. Met uitspraken-zonder-grenzen als ‘we steunen Oekraïne zo lang het nodig is’, is geen enkel aanwijsbaar Nederlands belang gediend.

Ter linkerzijde zijn de traditioneel pacifistische Groenen in een complete make-over de meest oorlogszuchtige politieke partij geworden. Alsof de spraakmakende schare persoonlijk door Poetin wordt belegerd. Maar wie denkt nog serieus dat de Oekraïne-politiek van NAVO en EU milieuwinst oplevert?

Het goedkope Russische gas is vervangen, behalve door zelfgebreide kabeltruien, door peperdure, per tankers vervoerde LNG uit de Verenigde Staten en bijstook van olie en kolen. Extra ‘groene’ opbrengst is er in de nieuwe perspectieven voor kernenergie. En wellicht in de verhuizing naar de Verenigde Staten van energie-intensieve Duitse bedrijven die zijn weggedrukt door brandstofkosten en aangetrokken door Amerikaanse belastingvoordeeltjes. Berlijn betaalt zich blauw aan steunmaatregelen. De Russische economie, daarentegen, zal ondanks ongekende westerse economische oorlogvoering volgend jaar groeien (IMF).

Je zou, na dit alles, denken dat de klok voor noem het de ‘liberaal-groene Oekraïne-politiek’ in West-Europa nu wel eens zou slaan. En dat iemand zich eens zou afvragen of de semi-permanent geel-blauw geklede Von der Leyen nog wel de geschiktste persoon is als gezicht van de EU. Maar we hebben niet op de eerste plaats uitgestreken gezichten en politieke haute couture nodig. We hebben Realpolitik nodig die een einde aan de oorlog maakt. Plus een premier die zoiets over z’n lippen krijgt. Die in de zure appel durft te bijten: Donbas, de Krim en de landbrug naar de Krim zullen nooit weer Oekraïens zijn.