At jo alle poepesetten
yn jo libben
kreas byinoar feie
en stikem yn ’t jiskefet
deponearje
dan kom je sûnder mis
by my telâne
en nou hâld ik it measte
fan de lju
dy’t graach harsels
nei foaren skowe
en gewoanlik tinke
domny hat foar my preke
mar der binne subtiliteiten
dêr’t party gjin weet fan hawwe
en dy litte harren
likemin ûntstride
niis noch sei in flinke frou
my ommers: - ús pake
hat altyd bêst op himsels past
en dat docht jin deugd
want wysoarte passe ornaris
leaver op in oar
en der ûntkomt ús neat
mar nim nou sa’n ien
as eabele bygelyks
gjin blyn hynder
kin by him skea dwaan
en de spinreagen
sparje de gerdinen út
mar dochs in nommel mantsje
goederlaaks en noch geregeld
oan ’t nifeljen
dy strykt okkerdeis
wolmienend in pear krollen
yn ’t fatsoen
by in flarde dy’t him narret
mar d’ oare moarns
sjocht hiel de buert
sa skilich as in skol
as hy der oansúlkjen komt
of stiet brióóó te roppen
bingelt er nei hûs ta
mei syn skipperspetsje
en dan rin je jûns fêst wol
in freon fan jehova
of de satan yn ‘e earmen
mar wêr bliuwe hja
dy’t stikken út harsels
weiskuorre doare? –
de eagen fonkelen har yn ‘e kop
oant der wer stilte foel
om har stim
dit wie de bidstûne
fan de natoer
en dan jout it langer gjin foech
jin mei kweade gedachten
to spiizgjen
wylst de evenminske it liif
oatmoedich op ‘e plaatstove leit
dat de stjonkerts der útwaaie
wol ik ha.
(Yn: Sonde 20-5 (1975), s. 20-21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten