Ferhaal helje

’t Stjelpdak ynstoarten, as woe de hearemyt
romte foar syn tilleskoop. By ’t simmer
rabbet heech raaigers oer de muorren,
mar hjoed is der gjin petear. Ald krûpt
in winterwyn nei de doar, lette post waait
nei de útbrânde sleat. In púnfal oan in
paad dat dearint. Ein fan in ferhaal.

Blynseach hinget de Skandinavyske himel
boppe keamers dêr’t protter en mosk
wer tûkjefleane sille. Hieme roken bringst
thús – de feart, hea, strie. In fluts sûkerbyt.
Al foar it waaien faai stie doe de pleats
mei it bleakere húske, de bril wittelang
sûnder bleat fleis dêr’t de see fan yt.

Yn ’t bûthús, staketsel fan ferjiske balken
op stien, diggels glês, it losse kramtried
dêr’t it hynder brinzge, it kobist kealle,
de klúzner yn de skomjende molke spuide
by skyn fan kears en oaljelampe, yn dit
langer net te fertimmerjen ynferno bist stil,
oant de fret slyt, dêr’tst ferhaal op hellest.

Dy’t hjir wenne joech net earder belies
as nei syn tachtichste; stedske dochters
droegen skroeide bonken ta de foardoar út.
Neamdest dyn faam de nammen fan de stjerren
op it plak dêr’t sy in krúk tusken skonken
nachts stammeren, al heal yn sliep.
No lêst fergiele kranten. Yn ’e hoeken snie.


(Ut: In waarm wek altyd, s. 15)