Slauerhoff, 'Ferfal'

Ferfal 

Suver alle fûgels fleagen, 
Leech stiet it fjild, der swimt gjin fisk mear yn ’e sleat. 
Ik haw neat mear foar eagen 
Om myn tinzen ôf te lieden fan ’e dead. 

De sinne sinkt wei yn ’e West, 
Yn damp; ’k fiel alle dagen de waarmte mind’rjen. 
Mar in pear sweltsjes bouwe noch in nêst. 
Bliuwe dy trou en mei my oerwint’rjen? 

In skerpe wyn waait út ’e East; 
Wei binn’ de nachtegalen. 
Mar is de trou fan swellen dy’t oars ivich dwale 
Gjin treast? 

Ik kom nei-oan, sy fleane net op, 
Sy bliuwe, binne twongen: 
Sy binne kerte, amperoan de strop 
Fan ’e fûgeler ûntsprongen.

Yn myn hûs oan ’t keale fjild, yn it blêdleaze wâld, 
Oan de beferzen sleat, 
Yn dizze omkriten wurd ik sjendereagen âld. 
Myn neiste buorman is de dead. 

Gedichten meitsje ik net mear. 
Ik doch oars net as help de swellen yn har striid. 
Myn sykte is fierhinne en nimt gjin goede kear, 
Mar miskien helje sy noch de maitiid. 

(Po Tsju I) 

Verval 

Bijna alle vogels zijn gevlogen, 
Leeg staan de velden, er zwemt geen vis meer in de sloot. 
Ik heb niets meer voor ogen 
Om mijn gedachten af te leiden van de dood. 

De zon zinkt weg in ’t West, 
In mist; ’k voel iedere dag de warmte minderen. 
Maar een paar zwaluwen bouwen nog een nest. 
Blijven zij trouw en met mij overwinteren? 

Een scherpe wind waait uit het Oost; 
Weg zijn de nachtegalen. 
Maar is de trouw der zwaluwen die anders eeuwig dwalen 
Geen troost? 

Ik kom nabij, zij vliegen niet op, 
Zij blijven, noodgedwongen: 
Gekortwiekt zijn ze, nauwelijks de strop 
Van de vogelaar ontsprongen. 

In mijn koud huis aan ’t kale veld, in het ontloofde woud, 
Aan de bevroren sloot, 
In deze omgeving word ik zienderogen oud. 
Mijn naaste buurman is de dood. 

Gedichten maak ik niet meer. 
Ik doe niets dan de zwaluwen voedsel brengen. 
Mijn ziekte is vergevorderd en neemt geen goede keer, 
Maar misschien halen zij nog de lente. 

(Po Tsju I)

.