Buurman tegen Buurvrouw
Buvrouw, hoe zit jou zoo tuus,
Nou, dat liekt me oek niet pluus,
Is jou man al anne gang,
En, bin jou voor ’t zwieren bang.
Hê je gien geld, ligt jou hantsje,
Maak een pantsje,
Want de oue lommetsman is dood
En nou binne de renten oek niet zoo groot.
Ja buvrouw, ik kan je op mien wood vertelle,
Mien wief, die had een paar goudene bellen,
We wisten niet wat we zuden,
De kermis musten we doch inlude.
Ik zei: Klaske, zien niet zoo bekommerd,
Breng dou dien bellen maar na de lommet;
Kiek maar niet zoo duvelse raar,
Kermis komt maar ienkeer in ’t jaar.
Nou, doe ging it sloof al hene.
Toe, zei ik, of ik maak dy beenen,
Doe kwam weerom mien zoet lief wiefke
Met it geld en… it lommetsbriefke.
Ze riep: wat bin ik in mien schik!
Stil, zei ik, de baas bin ik!
Want ik staan als man te boek,
Haal dou maar brandewien en koek,
Ik wil van daag niks as zupe en rooke;
Dou hoest oek niet te kooken,
Daar staan nog wat eerpels in een pantsje,
En wat koffie in een kantsje,
Warm dou die boel maar op,
Toe mien wiefke, toe mien pop!
Ei, wat sanikst lang bij ’t vuur,
Daar slaat de klok al drie uur!
En wat leist daar lang te plassen,
Laat maar staan, dat schuttelwassen,
Sluut de boel en laat ons gaan,
Laat de boel tot morgen staan.
Hendrik Schroor en buvrouw Wietske
Binne al uut met kleine Sietske.
Nou, doe wij de Weet deur gongen
Waar ’t net als alle minsen songen,
d’ Iene riep: Een stooter de heele!
Nou, dat kon me zoo veul niet scheele.
En kleine Jaap met prumen en viegen,
’t Is te mooi om te verzwiegen,
Hij dicht op feinten en op meiden
En hij riemt op Turken en op Heiden,
En meer van die snakerij,
Buvrouw! ’t is een schilderij!
Nou, doe kwammen we in ’t Rutersketier,
Daar waar ’t rechte plezier.
Kastelein, een dubbelmaatsje,
Mien lieve buvrouw ’t is lang gien praatsje,
Met wat suker in ’t glaske,
Want met bitter lus ik niet, zei Klaske.
Doe na ’t Blou Pootsje,
En daar vonnen we ’t regte sootsje,
Lange Jetse en kroeme Anne,
Nou, jou zuden die meiden oek niet kanne!
En die boeren, wat een gemaal,
’t Waar om gek te wudden op ’t zaal,
Pink an pink, han an hantsje,
Schotse trije wolle we dansje,
Dat zal jimme, riep de speulman hur toe,
Een schotse trije die geef ik nog toe!
Nou, doe gingen ze an ’t vrijen,
Men zude er de griep van krije,
Met de tonge uut de bek,
Ik docht, wat duvel, bin jimme nou gek?
Maar, ik zat maar raar in de boonen,
Er waar gien plaats meer over in de vier kroonen,
Mien wief, die wu in ’t schapehok,
Ik zei, met gien stok,
Liever de broek van mien gat verteere,
Ik wil me voor gien mins sjeneere;
Dan drinke we wat minder drank
En gaan op de achtstuvese bank.
Nou, doe knoopte mien wief wat koek
In haar slingerdoek,
En ik, een fles jenever en een pruum tabak
In mien binnenzak.
Nou, daar satten we, hoog en droog
En, met ien, daar ging ’t gedien omhoog.
Watte vorsten, groote heeren,
Plumen, hoeden, mutsen, veeren,
Ik dochte, nou, bin jimme sukke groote venten,
En speul jimme dan nog om kermiscenten?
Maar, bij ’t uitgaan hêk mien wief verloren;
Nou zei ’k, met zoeken kan ’k dij doch niet weerom viene,
Dou kanst dien kost oek sels wel verdiene,
Ik kan niet zegge dat het mij spiet,
Want met eere bin ’k dy nou kwiet.
Buurvrouw tegen Buurman.
Een dag later.
Ja buurman, ’t is een kruus,
Ze brochten mien man in een kroodwagen tuus,
Hij leit de heele dag, en spreekt geen wood,
Ik loof waarachtig hij is dood.
Buurman tegen Buurvrouw.
Ja buvrouw, as jou man en mien wief na de wealig waren,
Dan hadden wij de spullen klaar;
Maar och, mien lieve buvrouwlief,
Hou jou je man, ik hou mien wief.
De Dronken Kermisganger,
die het laatste deel van het gesprek gehoord heeft,
met een vreeslijke stem:
Ik bin niet dood, ik bin oek gien geest,
Maar Trien, dou bist een duvels beest!!
Friesch Volksblad 2-56 (22 july 1877) 3-4.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten