‘Ynternasjonalisearring’ fan de Fryske poëzij is ien fan de spearpunten fan it CoL-programma. Op de webside fan dizze ‘netwurkorganisaasje’ dy’t jierliks tonnen útjaan kin, krijt men in faach idee wat it doel is: ‘Hoe maken we de Friese poëzie internationaal zichtbaar?’
Nou, dêr hat CoL in oplossing foar betocht. ‘In het komende jaar laten wij werk van plm. 25 Friese dichters vertalen in het Engels. De gedichten worden opgenomen in het internationale archief van Poetry International.’
It kin fansels wêze dat dy oplossing net troch CoL betocht is, mar troch ien of beide ‘partnerorganisaties’ yn dit projekt, te witten Rixt en het Nederlands Letterenfonds. It ‘netwurk’ makket de ferantwurdlikheid diffús: as it mis giet is it nimmens skuld en komt der krityk, dan jout net ien thús. Mar goed, ik krige dus in brief fan de baas fan CoL.
Oft ik as ien fan dy 25 meidwaan woe en yn dat gefal trije fan myn gedichten – ik mocht se sels útkieze – oanleverje woe dy’t dan yn it Ingelsk oerset wurde soenen troch betûfte oersetters. 25 dichters, allegear trije fersen, dat wie it idee.
Ik tocht, moat ik no wer dwers en ferkeard? Sil ik as non-celebrity mar gewoan trije fan myn ferskes oanleverje en fierder net muoilik dwaan? Dat wie yndie myn earste refleks, jo kinne it leauwe of net.
Mar ja, ik moat ek om myn imago tinke. Tocht ik doe. En dan begjint it my dochs yn ’e plasse te boarreljen en te prutteljen. 25 Fryske dichters mar leafst. Ik telle. Noch in kear telle. No haw ik noait útblonken yn siferaasjes, mar ien ding wit ik wol. Der binne hielendal gjin 25 Fryske dichters.
Ast de deaden teminsten net meitelst – mar wêrom soest, ast ‘ynternasjonalisearje’ wolst?
Hoe’t de list fan útferkarden krekt ta stân kaam wie, op grûn fan watfoar kritearia, dat stie der net by. It idee kaam by Rixt wei, lies ik. Rixt, dat is it romrofte Fryske ‘kollektyf’ dat dichtsjen as hobby hat. Rixt hat in noflike gearsit hân mei it Letterenfonds, sa sil it wol gien wêze.
Nou, dat ha se dan mar moai foar it oansletten folkje regele.
Twadde dat yn my opkaam. Wie der foar de oanleverjende dichters ek in fergoeding beskikber, frege ik. Nee, dat wie der net. Fergees ferneamd wurde en dan ek noch in fergoeding hawwe wolle? Tsssk.
Ja, de oersetters krigen fansels wól betelle. Elkenien wit dat oersetters bysûndere feardichheden hawwe dêr’t se jierren foar yn de skoalbankjes sitte moasten. In soartemint dokters binne it. Dichtsje, dat is in oar ferhaal. Dichtsje kin elkenien wol, sadwaande.
En och, dy dichters beskreppe har stikje bôle dochs meast wol earne oars. Of se ha in útkearing.
Ik nochris sjen nei City of Literature. Jierliks budzjet 400.000 euro, lies ik earne. Hat in ‘saaklik lieder’, betelle. In ‘artistyk lieder’, betelle. In ‘marketing-koördinator’, betelle. Foar elk ding dat se betinke of yn 'partisipearje', keapje se promoasje op sosjale media. Foar elk ding dat se betinke ha se in reklameburo dat filmkes makket.
En foar guon dingen dy’t se betinke, skoot Poepjes ek noch wat, bygelyks lêstlyn 50.000 euro foar it wûnderaardige projekt ‘Wjerspegelje’. Jo witte wol, de tsien kritykleaze rigels op de skythúskespegels.
Sa wynt my soks dan yn ’e holle om. Nuver, net? Tsja. Miskien wol. Arjan Hut, Syds Wiersma, Sytse Jansma, dy meigeande manlju hawwe relaasjes yn 'it fjild' op 'e noed. Alle respekt. Mar ik moat ek om myn imago tinke.
Ik doch dus net mei. Altyd dwers. Altyd ferkeard. Nuver, net?
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten