Gysbert Japiks, 'Nijsgjirrige Jolle en Haitse-om' [omstavere, bewurke]

 

Jolle

Harkje buorlju, kom ris bûten!

Gabe, Gerben, Tsjall’ en Tsjits,

Nim nei strjitte jimme rûte,

Homme, Haits’-om, muoike Jits

Rin, rin oan, o kom nou fluch,

Sjuch, sjedêr dan wat ik sjuch!

Haitse-om

Jolle, is der wat te rêden,

Hokfoar nijs is dy sa’n griis?

Jolle

’k Sjuch dêr stedlju paradearjen,

’k Leau dy stedlju binn’ net wiis:

’t Each wurdt wurch noch sêd fan ’t gean

Oer dy mâle moaie klean.

Rouke, Roelof, Rinse Fransen,

Libbe, Steffen, Lolke-neef,

Nolle, Molle, Melle Hansen,

Gretske, Betske, Lys en Eef,

Ids en Oeble, Laas en Lolk,

Sjuch no wat in nuver folk!

Sjuch, dy dikke hearenekke

Docht in fine kraach gjin lean:

En dêr efter him, dy gekke,

Hat sa’n frissels oan ’e klean;

En dy faam har grut bosk hier

’s Fan in wâld-aap of wyld dier.

Jonges! Jonges! Gouden fingers,

’t Liket nerges, nerges nei!

En sjedêr, in siden slinger,

Nou! hoe moai is Frou dermei?

Hja mei al dat kant oan ’t doek,

Hat har optut as in spûk.

En dy feal ferwielen tabbert!

O, dy wein dy riidt te rêd!

Haitse-om

Jolle-neef, hoe nou, do swabberst

Tinkt my noait net yn ’e stêd?

’t Seit my neat, dyn bernetsier.

Bisto gek of fol fan ’t bier?

Jolle

’t Is gjin bier of mâle rite

Dy’t my dwerser sit as oars,

’t Deart my om dy pronkestripen,

Dy heechhertich stedske noas.

Want fan sokke frjemde klean,

Pleagen binne licht ús lean.

Haitse-om

Mar! do praatst mar oan, myn Jolle!

Wa is sá swier nou fan holle,

Dat er splinterwiist, mar yn ’t

Eigen each de balk’ net fynt?

Eigen tún jout folle wjudzjen,

Bern, it falt net te oanfurdzjen

Oarmans lek en brek te sjen

As men ’t eigen kwea net ken.

Is ’t net kwea dat minske-eagen

Altyd gean oer ’n oar syn pleagen,

Gnyskje dat it oaren giet

Sa’t jo miene ’t jo misstiet?

Speeg’lje dy ris, yn dyn sinnen,

Frij fan bûten, djip fan binnen,

Tinkst dêr goed oer, foar en nei,

Fan dy sels, jong, rinsto wei.

Bart it net, hast alle sneinen,

Do en Doekle, Bien en Heine,

Jeppe, Jakle, Job en Frâns,

En sa ’t hele gea mar lâns,

As jim yn ’e buorren komme,

’t Himd op ’t boarst is fol fan blommen,

Letterbeamkes derop naaid,

Dat dan bleat en iepen leit,

’t Underhimd mei side stikke;

’t Wambús gat oan gat trochprikke;

Lâns de riem in jachttafriel:

Liket dat gjin pracht en priel?

Swij ik noch fan ’t djoer ein tou

Om dyn wide broek en mou;

Fan dyn lokken giel as waaks,

’t Oer dyn eagen fallend flaaks.

Soe ’k fan fammepronkjen sprekke,

Neef, de holle soe my brekke

Foar’t ik wat, in heal wurd sei:

Dêrom lit ik dat mar wei.

Giest dan sneins wol trou nei tsjerke?

Nee fansels, do giest nei merke,

Of do keatst oan bêdtiid ta.

Dan oan ’t bier mei Jan en hja.

Jit mar yn, wat meiste better

Brandewyn en bier of wetter.

Dan is ’t: “Dweilstik, hâld dyn bek,

Sis wat, en ik stek dy lek.”

Do en ’t folkje út dyn buorren

Stean mei knyften fan fiif stuorren:

“Bang foar dy? Och, leave broer!

Mienst it? Boike, kom mar oer!”

Dan is ’t: “Duvel, Dea en Wjirmen!”

Oant de fammen gûlend kjirmje.

Byt der ien yn stof en reach,

Komt oer ’t lân in swiere pleach.

Wolsto sels net neffens rede,

Lit in oar mei rêst en frede

Lâns de frije hearewei:

Doch wat kwea is, har net nei.

Side, doek, ferwiel en lekken

Krijt de minske, sa te sprekken,

Fan omheech, om ryk en neat

Yn te klaaien, elk nei steat.

Sjochste immen pronkbehongen,

Tink: “Haw ik myn hert betwongen?”

Kliuwt de mjitte jin soms oer,

Wit: De mjitte is sa djoer.

Jolle

Soene wy op sok folk lykje?

Meie wy de laits net sykje?

Haits’-om seit it ál te hurd.

Eare oan jo âld wyt burd,

’k Wol jo jierren net ferskoppe,

Oars soe ’k lûd in gjalp útroppe:

“Alde, rekkest ich noch seam.”

Sjuch, hja slepe mei in kream

Klearebare pronk (de mannen!)

Flinterjend om hals en hannen;

Fiters mear as ien fan ús:

Liket dat op ’t moai fan thús?

Lykwols dogge jo te witten,

Dat jo jeugd jo is ferjitten.

Soene wy, as ’t âlde laach,

Faken stean oan tsjerkehaach

Foar in drûch ferklomme praatsje?

Alle fammen soen’ ús haatsje.

Jeld tam, de jeugd frijwat wyld,

De jeld kearich, de jeugd myld,

Jeld godstsjinstich yn ’e tsjerke,

Jeugd lichtskonkich bliid ta merke;

Alden thús en jeugd op stap,

Klinkt sa faak deselde grap.

Drinke, keatse, dûnsje, swylje,

Leavje, djoeie, boartsje, spylje,

Grapje, gnyskje op sa’n dei

Foeget ús: wy gean dermei.

’k Moat de hynst fan stâl soms liede,

Wa sil wat foar my beskiede,

Slach ik immen foar syn kop,

Dat ’s de jeugd, dy jout him klop.

As wy oan jo jierren binne,

Sille wy, as jo, begjinne

Om te tinken oan de bier:

Dan is ’t tiid, ’t is nou te ier.

Haitse-om

Sûnder sin dyn narregrillen!

Wêrta ljocht fan kears en brillen,

As in ûle net sjen wól,

En sa blyn bliuwt as in mol?

’t Gers fan nij útsketten krûden,

Ferkeap fan de keallehûden,

’t Bernelieden mar aloan,

Neef, wat seit it? o broers soan!

Mannich jong en derten minske,

Sûn fan krêft, krekt sa’t er winske,

Krûpt folnûge jûns op bêd,

Is sinne-opgong ’t libben sêd.

Ek sa’n ûnk kin dy beslûpe,

Ljepste jûn, moarn silste krûpe.

Kjimste hjoed dyn krollehier,

Moarn leist langút yn ’e bier.

Tink, jong, dy’ t by sonde dije,

(Lit it frij dyn hert trochsnije)

En út wrâldske tsjinst bestean,

Hoe sil ’t yn ’t hjirneimels gean!

Mar ik lit dat dêr by bliuwe;

Stel, dyn jierren sille kliuwe

Ta myn jeld of noch ta mear,

(Nei myn winsk en dyn begear),

Soene dan dyn stramme skonken,

Fleisferlitten fel en bonken,

Kâlde, kromme, lamme lea,

Dampe amme, smoarch en kwea;

Soe dyn mûle sonder tosken,

Rachels net fan ’t burd ôfwosken,

Eagen, earen blyn en dôf:

Koart, in stamke sonder lôf,

Gean foar heechste, wiere eare –

Offer oan ús Leave Heare?

Krijt de wrâld de reamme, sot!

En de tape molke God?

God, de strúk, de wrâld, de blomme?

Keardel nee, sa kin ’t net komme.

Eartiids skynde ’n oare stjer,

Wat God earst joech, joech men wer.

Lit ús hieltyd op dy wize

God fan jongsôf tsjinje ’n prize;

Wol nei oaren har misdwaan,

Leafdefol ferjouwing jaan;

Lit ús om ús stjerdei tinke,

Lit ús earmen needhelp skinke;

Lit ús, hiel ús libben lang,

Kwealust hâlde yn betwang.

Ier en let nei boppe trachtsje,

’t Lege ierdske flink ferachtsje:

Dan sil God ús, nei ús tiid,

Altyd sillich sjen en bliid.

*

Omstavere en bewurke, nei de werstavering fan Waling Dykstra (1853):

Nysgierige Jolle in Haitse-yem

Jolle

Hertse boerljue, komme buwte!

Gabbe, Gerben, Tsjalle, Roaits,

Gau de doar lit iepen sluwte,

Homme, Haitse-yem, Jantsen-moayts,

Rin, rinne uwt, ei waez net loch,

Kike, kike, loake, sjoch!

Haitse-yem

Jolle, hwet ’s er nou to klearjen,

Sjochste daer sa folle nys?

Jolle

’k Sjoch daer staedlju triömfearjen,

Leau dy staedlju binn’ net wiis:

’k Wird net wirch noch saed fen sjen,

Nei dy mâlle moaye klean.

Rouke, Reilof, Redle Fransen,

Ljobbe, Ljeffert, Lolke-mych,

Nôlle, Môlle, Melle Hansen,

Graetske, Betske, Lealt in Yg,

Ids in Oeble, Paek en Lolk,

Loaitse hwet in nylik folk!

Sjoch dy greate Masters holle

Mei me uwt sokken kraech net sjen:

In daer efter him, dy dolle,

Is trochakle oer al syn klean;

In hja faem sjucht uwt hjar hier,

As ien wald-aep of wyld djier.

Feinten! Feinten! Sjen dy minger!

‘t Liket nearn’ noch nearne nei!

Loaiste daer, ien siden slinger,

Fyt! Ho moai is Moar daer mei?

Hja mei al dat kant oan ’t doek

Is bemomme as in spoek.

Yette ien feal forwielen tabert!

O, de wein dy rint to raed!

Haitse-yem

Jolle-mych, ho dos, ald swabert,

Komste nimmer net yn staed?

‘t Liket neat, sok bernsc petear.

Biste dol of fol fen biar?

Jolle

‘t Is nin biar of malle ranjen,

Dy my yn de holle leit,

‘t Dert my op de stripen, franjen,

Op dy staedsce hofeardichheit.

Licht wy om dy freamde klean,

Yette ien freamde pleage ontfean.

Haitse-yem

Mar! min seit er fen mei Jolle!

Bistou nou sa swier fen holle,

Datste splinter sjochste, stalk’?

Yn dyn ein each is ien balk’.

Yn dyn tuwn is noâch to wjoeden.

Bern, hwet het it to betsjoeden,

Dat me oars lek in brek beguwcht,

In ein fuwl net ienris sjocht.

Is ’t net tsjoed dat minscen eagen

Wytge om oar’ ljues quea lânspleagen,

Loaitse al ‘t jinge ien oar begiet,

Nin lilk dat uws sels misstiet?

Speeglje dy ris, yn dyn sinnen,

Fy fen buwte in djiep fen binnen,

Tinkste it tige oer foar in nei,

Fen dy sels, mych, rinste wei.

Bart it net, koarts alle sneinen,

Dou in Doekle, Boue in Heine,

Jeppe, Jakle, Jeyp in Frans,

En sa ’t hele gou foart lâns,

As jimme yn ’e boerren komme,

‘t Himd opp’ boarst benaid mei blomme

In mei beamkeletters beid,

Dat den bleat in iepen leit,

d’Himdrok wyld mei side stikke;

‘t Wambis gat oan gat trochprikke;

Lâns de rime ien foâlejacht:

Liket dat net riu nei pracht?

Yette swy ik stripe in koarde,

Lâns dyn wîde broek omboarde;

Fen dyn lokken giel as waex,

Dy oer de earen hingje as flaex.

Scoe’k fen famnepronkjen sprekke,

Mych, de holle scoe my brekke,

Foar ik ’t heal, ja hwette sei:

Daerom lit ik ’t efter wei.

Giet min den foart yn de tsjerke?

Né: mar earne to jiermerke,

Of men keatst oan’ scetjefts tiid.

Den to biar mei Monts in Yd.

Jit den yn, hwet mochtste better,

Brandewyn in biar as wetter.

Den is’t: “Kealfink hald dyn bek,

Of ik brui: dy wol, dy sprek.”

Daer stietste, of ien fen dyn boerren,

Mei ien hogge fen fiif stoeren:

“Scoe ‘k dy tajaen? ha broar-myn!

Laest dy dat, sa fljuch er yn.”

Den is’t: “Dîwel, Deale in Wierme!”

Dat de fammen gâlje in kierme.

Rekket den ien oppe raech,

Dat is’t lân ien sykre plaech.

Wotte den dy sels net klearje,

Lit ien oar mei fré bragearje

Lâns de frye hearewei:

Dwaen se quealk, sa doch’t net nei.

Side, doek, forwiel in lekken,

Krigget minsce, om sa to sprekken,

Fen omheach, om, lyts in great,

Yn to klayen, elk nei steat.

Sjochste immen t’ oerdwealsc behinge,

Tink: “Ik moat myn ein hert twinge.”

Klieut de mjitte earne immen oer,

Tink altyd: De miette is djoer.

Jolle

Woene je uws nei sok folk lykje?

Momme hjarre net neikykje?

Haitse-yem earnet al to hird.

Ik ontsjoch jou ald wyt bird,

’k Wol jou jeld eak net tsjinsnapje,

Oars scoe ’k luwd ien gjalp útgapje:

“Alde, dit riert ig noch seam.”

Sjoch, hja slypje ien hele kream

Fen klear nealeas pronk (goe mannen!)

Mei ien wob om hals in hannen;

Fiters djagl’je er by de ruws:

Liket dat nei ’t moai fen uws?

Yette dwaen jy klear to witten

Dat jou jeugd al is forjitten.

Scoene wy, as alde ljue

Scoarje oan’ tsjerkeweach, by djoe,

Mei ien droech ferklomme praetsje?

Alle fammen scoene uws haetsje.

Jeld njuet, de jeugd hwette wyld,

De jeld kearich, de jeugd myld,

Jeld godstsjienstich yn de tsjerke,

Jeugd lichtsconke en bliid to merke;

Jeld by huws in jeugd to biar,

Dat ’s for beide ’n ald menear.

Drinkjen, keatsjen, donsjen, spyljen,

Ealjen, stjoeyen, boartsje, lyljen,

Gysjen, gobjen troch ien dei,

Foeget uws: jeugd bringt it mei.

Lit ik d’ hynst fenn’ stal ris liede,

As ien folle wol besciede,

Buwts ik immen oan syn tuwt,

Dat ’s de jeugd, dy wol er uwt.

As wy ta jou jierren binne,

Scille wy, as jy, bigjinne

Om to tinken oan de bier:

Den is ’t tiid, ‘t is yet al t’ ier.

Haytse-yem

Sinnelease narre-grillen!

Waerta ljocht fen kaerse in brillen,

As ien uwle net sjen wol,

In sa blyn blieut as ien mol?

‘t Mean fen ny uwtscetne kruwden,

‘t Merkjen fen de keallehuwden,

‘t Bernbelieden oan in oan,

Mych, hwet seit dat? o broars-soan!

Mannich jong in derten minsce,

Suwn yn kreft, nei wald in winske,

Jouns folnoege giet nei baed,

Wirdt mei sinne-opgong belet.

Dy rein kin dy eak bedrippe,

Ljeapste joun, moarn meiste krippe.

Kjimste hjoed dyn krol hollehier,

Moarn, muwlk, rekkeste yn ’e bier.

Tink, mych, dy yn sounen smoarje,

(Lit it fry dyn hert trochboarje)

In yn wraldsce tsjienst forgean,

Hwet scil dy hier nei ontfean!

Doch ik lit dat daer-by blieue;

‘k Nim: dyn jierren mogge klieue

Ta myn jeld of yette mear,

(Nei myn winsk en dyn bejear)

Scoene den dyn stramme sconken,

Fleskfortoarre huwd en bonken,

Kalde, kromme, lamme lea,

Stjonkende amme, fuwl in quea;

Scoe dyn muwle sonder tosken,

Rachelquyl in qualsterbosken,

Eagen, earen blyn en doâf:

Yn’t koart, stamme sonder loâf,

Tsjienje as heachste in weardichste ear

t’ Offerjen uws Ljeawe Heare?

Heart de wrald de reame, o sot!

In de dreage môlke God?

God de struwk de wrald de blomme?

Jonge tsjierl, dat kin net komme.

‘t Wier by de alde ‘n oar menear,

‘t Earst dat God jowch, jowch min wear.

Lit uws yette nei dy wîze,

God fenn’ jeugd oan tsjienje in prîze;

Lit, as oar ljue uws misdwaen,

Hjar uwt ljeafde dat forjaen;

Lit uws op uws steardei tinke,

Lit uws de earme neaddrift scinke;

Lit uws, al uws libben lang,

Halde uws quea bejearte yn twang;

Ier in let nei de hymmel trachtsje,

In om’t îwich ‘t ierdsc forachtsje:

Den scil God uws, nei dizz’ tiid,

Iwich sillich meitse in bliid.

Gysbert Japiks, 'Tsjeskmoers see-eangst' [omstavere, bewurke]

 

Wize: Yets moet ick u Laura vragen; Jean de Nivelle

Wif woe, mei syn stomme holle,

Ta de wrâld út hollebolle:

Thús te bliuwen, heden! Nee.

Op in iken planke driuwe,

Rêst'leas op en del te kliuwen,

Lokke ’m mear as ’n lân fol fee.

,,Altyd thús is altyd finzen;

Al te lang al binnen grinzen

Achter kowekont en ploech,

Wol ik wylder aventoeren;

’n Ein oan lange leffe oeren

Yn moers skerte, sleau en slûch.

,,Grutte Pier wie lang ferjitten,

Al syn dwaan keard bûten witten,

Wie er stil bleaun by syn hurd,

Hie er net op seeën fochten,

Frjemde fuotten modderwosken,

Twong er net mei fjoer en swurd.

Mei in grutte float wol ’k skomje,

Op ’e kop fan Dúnkerk tromje,

Splinterslaan op ’t skolprich sâlt.” –

Dalik liet er plommen waaie,

’t Gleone swurd oer ’e holle swaaie,

Sloech er de Spanjoal oan grôt.

Tsjeskmoer moast doe sjen fan fierren

Hoe’t de wyn syn seilen wierre.

Skriemde triennen, waard hast gek,

Doe’t se op ’e dyk delbokke,

’t Lot woe beppe wol ferflokke,

Seach se seeën yn ’e bek.

,,Wif, (se gûlde) man! Wêrhinne?

Wif, wat silste nou begjinne?

Wif, is dy de wrâld net rom?

Wif, dyn mem dy silsto wekke!

Wif, it hert dat sil har brekke!

Wif, se keart har kroandea om.

Dêr’t de see sa groulik gappet,

En by tûzenen ferhappet

En by tûzenen ferteart,

Dy’t dêr sûnder rêsten rêste,

Dy’t de grutte fisken mêste,

Dêr’t men mei in sûn hert stjert.

Dêr’t men earst is yn ’e wolken,

Wurdt men djip treaun yn ’e kolken,

Ut ’e himel yn ’e hel:

Wa soe dêr de dea ontkomme?

Brekt in plankje as in tomme,

Drinkeldeaden sweve del.

’k Soe ’t miskien wol rêste litte,

(Want fan sizzen wolst net witte,

Nou’t dyn sin nei see ta fljucht),

Woest mar nei de keapfardij en

Mij de wylde razernijen

Fan ’t ferskuorrend seegefjucht!

Dêr’t se triedden net ûntwike,

Sil de dead mei d’ eare strike!

Dêr’t de deadsneed helsk syn lûd

Bilet, en mei duvelstosken

Skip en lju ferslynt by bosken,

Of de lont al stekt yn ’t krûd.

Wie ’t net better yn ’e greide,

Mei de skiepkes op ’e heide,

Mei de fammen oan ’e hân:

Farre, fiskje, yn ’e sleatten

Fûketyskje, of yn netten

Fûgels fange, yn it lân?

Tún en fjilden te beweitsjen,

Hûs en hôving sterk te meitsjen,

Dat is echte wille, bern.

Deadlik is ’t yn see te swimmen.

Mar do litst my wol fernimme:

Hiel myn pleitsjen is ferlern.

Wol dan: syl yn himels hoede!

Dat it farren komt te’n goede!

Ik befel dy yn Gods hân,

Dy bringt dy út wetterweagen,

Klip-need, heil en twirrefleagen,

Troch syn ingels, wer oan lân.

Wif ontfart my, Wif ontkomt my,

Wif ontsylt my, Wif ontfljucht my,

Wif (hoe bin ’k nou ongerêst!)

Polsket yn ’e djipste rekken,

Dêr’t de fisken, út har bekken,

Brobbels blaze tsjin de mêst.

Skonken, earmen fiel ik skodzjen,

As ik tink hoedat se dodzje,

Hol oer bol, yn ’t sâlte skom:

Dêr’t se kabels slaan yn mêsten,

Dêr’t men lek slacht en te’n lêsten

Driuwt yn ’t grûnleas djip rûnom.

Dêr’t se ballêst sjitte litte,

Dêr’t de klippen wrekken stjitte,

Dêr’t it drechtou rêdt har lea,

Dêr’t se rinne op ’e sannen,

Dêr’t se lizz’ op drûge strannen,

Dêr in neilbrek is de dea.

Och! Hoe mei it komme kinne

Foar dy’t ticht by ’t stjerren binne.

Dy’t de dea al brinzgjen heart,

As de see spijt skom en wiette,

Om de stjerren te bejitten,

Gûlt en boppe tonger beart:

Straks, as yn Gods hânferwegen

Tonger, wyn en weagen hege

Plicht ta einlings stilte twingt,

Skuort deads bút wer út deads hannen,

As it skip syn waar en mannen

Yn behâlden haven bringt.

Dêr't se wonder, krêft en eare

Sjonge fan ús Leave Heare,

Oer de see hat Hy ’t bewâld.

Hoe soe ’t (sis ik nochris) komme

Dat sok folk (it fee ’s net dommer)

‘t Wonder Gods mar net onthâldt?

Dat it, feestend, falt allinken

Oan it fjochtsjen, dronken drinken,

Strjitteskeinen, op syn leechst,

Yn syn ûnbestjoerber wêzen

Skerven makket fan ’e glêzen,

Tjirget, flokt en ropt it heechst?

O! mar ek dy’t Him mar húnje,

As oeralle kij dy’t dúnje,

Wurde weide bûten wee.

Wol dochs, Himel! Wif fertelle

Om syn hoop op God te stellen,

As er thúskomt fan oer see.

*

Omstavere en bewurke, nei de werstavering fan Waling Dykstra (1853):

Tjesckmoars see-eangste

Wif woe, mei ien dolle holle,

Ta de wrald uwt hôllebôlle:

Thuws to blieuen wier nin tier.

Op ien iken boerd to drieuen,

Raestleas op in del to klieuen,

Karde er boppe ’t grien fol djier.

,,Altyd thuws is altyd finzen;

Al to lang it fjild beginzen,

Efter kous-ears, efter ploech:

Ik siik wylder aewentoeren;

Dat is Laefferts nuisk-bestjoeren;

Yn moars scerte, sleau in sluwch.

,,Greate Pier wier glaed forjitten,

Al syn dwaen wier buwten witten,

Hie hy stil libbe oan ein hird:

Hie hy net de sea besylle,

Uws lân-fyne foeten spylle,

In betwingd mei fjoer in swird.

,,Mei ien floot great scyps lawearje

Wol ik; scomje, romje in klearje,

Fen Duwnkerkers ’t scolprich salt.” –

Daermei liet hy plommen waye,

’t Gleaune swird oer’ holle swaye,

Dat yn moed Spek-Jan al daet.

Tsjesk-moar seach fen fiere weagen,

Ho se faest fen wâl oâf teagen.

D’ Eagen gald’se, earm-moar, koarts uwt,

Daer se opp’ hege wier del-bokke,

In fen beide ich ’t lân beloakke,

In de sea seach yn syn tuwt.

,,Wif, (sa kiermd’se) o tsjierl! waer hinne?

Wif, hwet wotte nou bigjinne?

Wif, is dy de wrâld t’ onrom?

Wif, mocht mem de holle opstekke!

Wif, it hert moast hja tobrekke!

Wif, hja kearde yn ’t graef hjar om.

Daer de sea sa gruwlik gappet,

In by tuwsenen ophappet,

In by tuwsenen forteart,

Dy daer soender raesten raestje;

Dy de greate fiscen maestje;

Daer min mei ien soun hert staert.

Daer me op-slingret oan ’e wolke,

In fen daer delduwkt yn ’e kolke,

As fen ’e hymmel yn ’e hol:

Hwa scoe daer de dead ontkomme?

Brekt ien tin boerdke as ien tomme,

Daer ’s de buwk salt wetter fol.

Yette lit ik ’t hwette waezze,

(Nou’t ik dy net kin belaezze,

Nou’t dyn sin nei sea ta fljucht)

Teachste oer sea yn keapfardye.

Och! hwet wylde rasernye

Drieut dy daer me op ’t wetter fjucht!

Daer me net ien traed ontwiket,

Scien de dead ien grime oankiket!

Daer fortwîw’ling helsc in luwd

Bilet, in mei dealsce tosken,

Scip in ljue forslynt by bosken,

Of de lonte stekt yn ’t kruwd.

Wier ’t net swieter yn ’e weide,

Mei ’e sciepkes oppe heide,

Mei ’e fammen oan ’e ring:

Farkjen’, fiscjen, yn ’e sljetten

Fuwken fânlen, of yn netten

Fougelt fean, op poâle of kling?

Tuwn in fjilden to beloaitsen,

Hoâf in beammen to beploaitsen,

Dat is wille oer wille, bern.

Deadlik is ’t yn sea to swommen.

Mar dou scoddest’ holle in plommen;

Al myn kaltsjen is forlern.

Wol den; syl yn’ Hymmels hoede!

’t Farkjen tîge dy to goede!

Ik befel dy yn Gods hân,

Dy stjoer dy uwt wetterweagen,

Klip-need, heil in twierrefleagen,

Troch Syn ing’len, bly to lân. –

Wif ontfart my, Wif onttsjocht my,

Wif ontsylt my, Wif ontfljucht my,

Wif (ho ’s nou myn hert yn laest!)

Polsket yn ’e djiepste kuwlen,

Daer de fiscen, great fen muwlen,

’t Wetter blieze oer seil in maest.

Al myn lea dy trilje en scodsje,

As ik tink ho dat se dodsje,

Hol oer bol, yn ’t salte scom:

Daer min keabels kerw’t in maesten,

Daer min lek drieut op ’e laesten,

Yn dat grounleas djiep rounom.

Daer se uwt needtwang ’t laest uwtsjiette,

Daer se oan’ klippe stikken stjitte,

Daer se oan’ draegg’-tou ride yn’ need,

Daer se plofje op hirde sânnen,

Daer se boarstje op droege strânnen,

Daer ien neilbrek is de dead.

Jeny! Hoe mei ’t komme kinne,

Dy sa nei by ’t stearren binne,

Dy de dea sa brinsgjen heart,

As de sea spy’t scom in wiette,

Dat hy ’t stiert’ koarts scoe bejiette,

Guwlt in boppe tonger beart:

Straks wer, as Gods hân optillet,

Touer, wyn in weagen stillet,

In as yn ’e teame twingt:

Scoert deads buwt wer uwt deads hannen;

Scip, mei keapenscip in mannen,

Yn behaldne hawen bringt.

Daer se wonder, kreft in eare

Sjonge fen uws Ljeauwe Heare,

Dy de sea sa struws bewaldt.

Hoe mei ’t (siz ik yette) komme

Dat sok folk (as djier fordomme)

Sa lyts ’t wonder Gods onthaldt?

Dat it, troch uwtlitne flinken,

Falt oan ’t bealgjen, beestich drinken,

Striettesceinen, duwn in fol,

Mei ien onbestjoersom waezen,

Bearen, smiten yn ’e glaezen,

Tierret, flokt in fjucht as dol?

O! dy d’ Heechst’ dos smaedsje in huwnje,

As forwyldde ky dy duwnje,

Weid’t Hy as spoarbjustre sciep.

Wol doch, Hymmel! Wif ynplansje,

Dat hy hin nei God moat kantsje,

As hy thuws komt uwt it djiep.