De boargers

Sy wenje yn har doarpen en har stêden. 
Sy lêze, foar it bidden en it bêd, de blêden. 
Sy miene dat sy libje om’t sy ieten, 
Inoar plichtmjittich twaris wyks besieten. 

Op jûntiid om ’e tafel, prate oer ’t witten 
Dat wer de dea guont fan ’e ikkers raamde, 
Geane Sneins groetsjend troch de strakke strjitten, 
Binne Moandeis wer mei affêren dwaande. 

Broeiende drift, troch God, dy hoed’ne túnman, 
Mei krêft wol knobbe en yn ’e kym bedoarn, 
Makket dwaan en litten lef, nearne wis fan; 
It ,,vreest den Heer” har yn ’e mûle bestoarn. 

Soms is ’t in simmernacht in man te machtich, 
Hy hat syn sied yn tsjinstfammeskurte struid,
En is syn libben lang om dat iene stuit 
In eangstich bist, syn sûnde altyd yndachtich. 

Komme syn meiminsken it fan him te witen, 
Dat hy seeën dy’t sy net doarden befear, 
It wurdt him net yn ’t iepenbier ferwiten, 
Yn stilte gnabje sy oan syn bestean. 

Hy wurdt net mei in brânmerk snien of stiennige, 
Beknypt yn ’t blok, te kyk set foar de naasje: 
De leffen tsjin it swarte skiep feriennige 
Hâlde him mar yn eangst foar argewaasje. 

Hy wurdt troch de gemeente útstjitten 
En krom ferdraacht er eigen dûble lêsten 
Dat ienris hy naam en fierder gie mei ’t fêsten 
En noch him iep’nje hieltyd net syn nêsten. 

Soms trêdet in fiere swalker tipelsinnich 
Troch ’t libbenleas gebiet, yn ’t rinnen wei; 
Fertoarke fielt er hoe’t it falsk, ûnwennich 
Libben komt him fan twa kanten tenei. 

Sy sjugge him troch miggeramten gean 
Meilydsum: dy is grif wer yn ’e sûs. 
Hy dangelt om en sjucht de nammen stean 
En tinkt: dy sitte libbenslang yn hûs. 

En ûngemurken berikt er ’t folle tsjerkhôf, 
Dêr lizze sy ynoarder mei 'n tekst derby 
En like stil wol ûnder har sark as oft 
Sy leinen ûnder pûl en bêdesprei. 

En kin er einlings ’t fjild gean dat er socht, 
Begroetsje as bruorren him de jûntiidswinen; 
En wylst er reizget yn oanwinnend moanneljocht, 
Slút men dêrjinsen de doarren en de blinen. 

Sy lizze yn har leadswier sliepen al faaks, 
Tamtearre fan dreamen deistich begroeven, 
Tewyl hy stilstiet op 'e steilste kaap, 
Fan himelhichte en ile kleart’ útskroeven.



'De burgers', oerset út: J.J. Slauerhoff, Verzamelde gedichten (14e pr.; Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam 1990)