Yn ’e drip fan ’e stiifhege strange Krústsjerke
lizze beweechlike rêsten bedobbe
dy’t
har nachts ferienje ta in dichter.
Foar
ús each in skym yn ’e leanen om Burgum,
is
it Tsjibbe Gearts, linich Winter-
jûnenochter,
klokmakker en frijsprekker,
flugger
as wetter, earlik fantast safolle as ’t moast.
Oait
hat syn stee in biedermeierich oan-
dwaand
ovaalrinnend eareteken krige
dêr’t
gjin mosk fergees op sitte wol,
en
wat moais stiet der net op: it Selskip
foar
et setera, foar ’t earelid dy-en-dy,
dy’t
libbe fan doe-oant-doe, fan dêr-ta-dêr,
en
sels dy pear letters fiele har opsletten.
Tsjibbe
is nachts oan ’t meänderjen,
swankeswalkjen,
swieren by de poppestien,
schmieren
oer op ’e tee by de ruling class,
en
hy rint, sa’t Gosses sei, in boskryk paad
yn
syn dichtsjen, want gefoel is binnentroch
nei
it hert fan ’e wâldsjer. Is dit in stien
foar
de skald fan Harmen Sytstra’s lyksang?
Tekenje
dan, leafhawwers, in nij tinkteken
dat
in Frysk bryk- en tsjintinker fangt.
De
winner wurdt grif in Jut mei ’t Oargel,
de
âldomke fan Jan mei de Pet,
de
reizger dêr’t it doarp foar útrint,
de
snoade ferteller fan ’e orale tradysje,
de
sjonger yn ’e hoeke en it folk brekt de klompen.
Mei Waling ha ’k it bepraat, en dy is ’t goed.
.jpg)
