Hoe't it begûn – in hast net te bespeuren ferkleuring,
in wolkje as in manljushân, mar no net
opstiigjend út 'e see, fan ergens yn de lege,
iiskâlde poalnacht boppe ús tusken de stjerren
in flek. Wy seagen der fan op, sa oars as
boppe de krúswegen thús in neongloede,
en nuver, wy seagen de stjerren der noch trochhinne.
Hurd groeide dan dy flek út ta in brede,
de romte oerspannende gielgriene bân,
him útrekkend, omkrôljend, wjukkelwynderjend
in baaier dy't gjin ljoch joech, it ljocht wíe,
in wale fan strielen dy't it tsjuster tsjuster liet.
It griep ús oan, dat sil 'k dy fertelle, wy,
yn ús waarmste klean en, it wie net te hurdzjen
en bliuw stean, lizzend op it achterdek
–
it skip fear kalm tusken kust en eilân troch –,
wy tochten ‘sjen is de siele, is nei de stjerren sjen
en dêrhinne stadich optild wurde' miskien.
Neam it ûntsach foar wat wy seagen foar it earst,
in bytsje waarden wy doe bern, foar ús gefoel
wie ús ierde wer plat flak en dêrop de see,
de rotskust en it eilân hoedzjend oerwulve
troch wer de himeltinte, in koepel dy't it skynsel
trochliet van dêrjinsen, en wat wy wisten fan
laden dieltsjes ôfstjitten troch de sinne,
fan de poalmagneetkracht, gleon dampkringgas,
waard spoarleas yn ús sjen útwiske. Nee, foto’s
woe 'k net meitsje, want gjin wale, tink ik,
hoe lang ek iepen fangt in berte fan ljocht sa
yn it oanbegjin op, do silst it mei it wurd
sels dwaan moatte en dan dyn foarstelling dêrby,
ek al dielt net ien dy mei dy, mar leauwe: dat
jout in soarte fan ivigens in glimp. – Tiid ferfljocht,
hjir wurdt it maityd no, titelroazen bloeie, knoppen
fan de kastanje tine; soms bewarret ien oere
in lingte libbenslang, lykas dêre nachts oan dek
dat stjerrendekâlde ûnder ûntelbere stjerren
mei doe dat ljocht, en wy dy't seagen hoe't it begûn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten