Koos Tiemersma: Freegje Skriuwersboun om te ûnderhanneljen oer bettere fergoedingen foar stikken

Koos Tiemersma skriuwt:

"By de hifkings dy’t de provinsje in pear jier ferlyn opset hat om hannen en fuotten oan nij belied te jaan, krigen wy in A4 om yn stekwurden op te skriuwen wat goed wêze soe om it letterebelied in ympuls te jaan. Ik ha mar ien wurd opskreaun: JILD. Dat waard my net yn tank ôfnommen. Blykber ferneare keunst en jild elkoar net. Dat op dizze side sa’n op himsels nuttige útwikseling oer dit ûnderwerp te lêzen falt, is weardefol, gjin misferstân, mar it is ek in herhelling fan setten. Alles wat hjir sein waard en wurde sil is earder sein.

Ik soe it no wolris safier hawwe wolle dat der spikers mei koppen slein wurde. Foar jild binne twa partijen nedich, de iene freget en de oare jout. Jim freegje, mar wa betellet, dat is de fraach. En noch simpel te beäntwurdzjen ek. As je skriuwe wolle foar De Moanne, dan betellet De Moanne. En kom dan net oan mei it ferwar dat dêr it jild net sit, want dat is net wier. De foarmjouwing is aaklik perfekt, om mar ris wat te neamen, en leau my mar, dat is gjin âld papier/leafdewurk. Dus je geane nei de redaksje en freegje in bettere fergoeding. Yn dat kader is it trouwens ûnderhannelings technys sjoen net handich je priis op in iepenbiere side as dizze op tafel te lizzen. Wa’t hjir € 100 seit, sil merke dat oan de oare kant tafel sa’n bedrach tankber oernommen wurdt. As fraachpriis, wol te ferstean, dat je komme thús mei 55. En dat wie de bedoeling net. Wa’t 100 fange wol, freget 300, sa wurket it.

Hawar, je kinne as skriuwer dan twa dingen dwaan. Je geane akkoart mei dy 55 of net. Yn ’e regel dogge skriuwers it earste, it is better as neat, je hoege der net perfoarst fan te bestean en je namme komt nochris yn de blêden, ek net wei foar guon. Yn dat gefal moatte je net seure. Sterker noch: mei sa’n hâlding hâlde wy it systeem yn stân of oars sein en dat is dan ek myn konklúzje: de besteande situaasje hawwe wy te tankjen oan ússels.

Der is in alternatyf. Je kinne ek net akkoart gean. Yn dat gefal folget in wegering om it artikel te skriuwen. Dêr sil de beteller net wekker fan lizze, der binne genôch oaren dy’t it stokje oernimme wolle. It wurdt oars as skriuwers harren organisearje, ik tink oan It Skriuwersboun. Alle skriuwers dy’t meiwurkje oan in blêd freegje It Boun te ûnderhanneljen. Is it resultaat net befredigjend, wurdt der net mear skreaun. De redaksje stiet dan foar it blok en kin twa dingen dwaan: it blêd opdoeke of nei de provinsje om de situaasje foar te lizzen. No hat de provinsje der gjin belang by wannear’t Frysktalige produksje weiwurdt, sa hat men krekt it foech om ûnderwiisbelied te meitsjen binnen helle. Wannear’t yn it fjild de taalproduksje fuort falt, hat ûnderwiisbelied ek net folle doel mear. Of oars sein: as skriuwers steane wy sterker as dat wy faak tinke.

Wol moat helder wêze dat wa’t him better betelje litte wol, ek kwaliteit leverje moat. By in bettere betelling stiet de redaksje ek sterker, dy hoecht net mear alles te akseptearjen. Dat is in kant om yn ’e gaten te hâlden. No is it sa dat bgl. De Moanne, alteast troch my, even trochblêde wurdt, fan lêzen komt net folle, net nijsgjirrich genôch. It hat ek te krijen mei it algemien kulturele karakter fan it blêd, it is fan alles krekt te min. Erges hjirboppe lies ik dat De Moanne him better ûntwikkelje kin nei in Friesland Post Plus. Neffens my is dat no al sa en dan is de fraach wa’t dêr wat mei opsjit. Twa Friesland Posten is ien te folle, liket my. Ik soe leaver sjen dat alles ynset wurdt op ynhâld, mar dat is myn persoanlike miening, lykas alles yn dit stik. Dit mar even om foar te kommen dat de foarsitter fan It Boun wer fan alles yn ’e mûle lein wurdt, ûnnoazelen genôch op dit punt."

(Dizze reaksje waard jûn op myn blogbydrage oer de ynterpretaasje fan in gedicht fan Cornelis van der Wal. Dêr binne ek eardere reaksjes te finen oangeande de sitewaasje fan de Frysktalige skriuwerij fan Ate Grypstra, Elske Schotanus en mysels.)