Wurkoersetting 'Tristia'

Osip Mandelstam, 'Tristia'

In master bin ik yn de grutte keunst fan ’t ôfskied,
‘t ûntflechtsjen fan klachten yn ‘e nacht,
as de oksen tiid as tarring kôgje yn it strie,
de stêd de lêste oere slacht fan de wacht.
Ik ha bûgd foar ’t iere kraaien fan de hoanne
boppe in rêchsek spyt, doe’t eagen bang
en read fan ‘t gûlen stoarren nei de moanne;
fertriet fan froulju mongen waard mei Muze’ sang.

Wa seit, dy’t heart dat paden skiede,
wat lot sok ienlik fierder gean betsjutte mei,
of is it út meneuvels fan de hoannen te rieden,
sa’t it fjoer fan kearsen op ‘e Akropolis seit?
Wêrom’t, as in oare takomst ús besibbet,
mar oksen kôgje ûnfersteurber fierder yn ‘e stâl,
dy hoanne, de heraut fan ’t nije libben,
opspat út syn wjokken op ‘e stedswâl?

En ik rin heech mei ’t lûd fan ’t weeftou.
De spoel dy’t snoarret, de núnder fan de klos.
Sjoch hoe’t Delia, bleatfoets geande frou,
smyt har hier sa sêft as dûns fan swannen los.
O, op skriele boaiem reitsje wy yn slom
en earm yndie oan wurden foar ferrukking.
Alles hat ris west, alles komt wer werom;
swiet is inkeld mar it fielen fan werkenning.

Sa sil ‘t wêze: in tinne, waaksen foarm,
in iikhoarnfacht allyk, leit útspraat op in skaal
foar in faam dy’t, eangjend foar in stoarm,
bûcht en freget nei de ein fan it ferhaal.
Mar de Erebus te tantsjen sil ús neat jaan.
Froulju hawwe waaks, manlju bline hate.
Kriich sil grif oer ús syn tekens dwaan;
sy mei’ stjerre wylst se mei de goaden prate.