Visalia, Kalifornië

Elk paad bjuster op in ymminse flakte,
sa gean ik dyn gongen nei
en ik tink my Visalia yn, net fier fan
de Sierra Nevada Mountains en op ierde
it grutste grien. Hegere beammen
as de tsjerketoer thús. Hjir wit
de Heare wa’t er hifkje moat.
(Dutch is fan komôf 1,4 persint.)

As ik my yntink hoe’t Visalia wie,
dan hear ik dy dyn gedichten
sizzen - “ik ha praten mei de hear” –
op it Cowboy Poetry & Music Festival
yn fuckin’ Clarence Ritchie’s Barn.
Hoe’t healsliten Country Joe’s
âlje kinne at se dronken binne
(hasto net genôch fan him hâlden?)

Yn dizze saloon knypst der tusken út
nei Sequoia View Bed & Breakfast.
Hoe saai wie eins it lêste kristlik
jongereinfeest? Ik fiel datsto tichtby
my bist, net om dy jikkers of in ivich
frijmakke Fryske seedyk, mar om wat
nimmen begripe of befetsje kin:
in fraachteken, dat net te winnen.

Hasto praten en praten en praten,
hast te bycht west by de duvel
en joech it gjin soademiter? Pieter
mei gjin hynder te hâlden
woe om lyk en do koest allinnich
skriuwe, bygelyks: “Ik bin goed
oankaam, it is hjir feilich en
stikken waarmer as by jimme.”

Dit is myn pick-up truck, Tytsy.
Priuwe wy út Cedar Grove Winery
fan in Pino Grigio, ferjitte wy
de satanstoarne yn ’e side en krije wy
part en diel fan elk syn paradys?
Wyngert fan de Bjirmen, Visalia hat
10.000 ierdbevingen yn ’t jier.
Earst in stampede, doe in klap.

Ik lês de krante: “Der bliuwt gjin plak
foar klachten en fragen, gjin twifel
dy’t ús betrouwen skeint.” Miskien
droegen Joh. 6:39-40 en 2Kor. 12:9
dij in drôvige sliep yn. Mar sjoch,
dyn wrak rikket noch in boadskip
ûnderweis nei hûs en oare paden.
Yn Easterbierrums reint it warskôgings.



.