Altyd kâld yn ’e opslachloads. Hoe’t it dêr rûkt:
triemige rook út fersleine libbens har swarte gat.
Ferhuzers (‘movers’) bringe doasfollen boeken.
Sketskes yn wetterferve dêr’t flyt op dien is,
grif mei bewûndering fan ’e famylje as lean:
yttafels mei pannespoaren, in knap pear toffels
fan in beppe, om yn âlde styl it hûs troch te gean.
In lêslampekap, spikerbûger, longhornspegel,
leechhelle pheauteaulisten, stofsûger. Klap op
bange bric-à-brac en mak makke boartersguod.
Wa’t goed harket, heart it tsieren fan lytse bern
om de dino dy’t alle oaren hûd en hier opfret.
Gjin mankemint? Dêr kinne wy net foar stean,
seit in achter de moade klaaide smelle paspop
fan it wrâldwiid wurkjende recycleconcern
en tikt op in typmasien de letters en de sifers yn.
Yn in achterôfhoeke fyn ik de ferjitten wurden –
de prizen ynklusyf ezelsearen en fingerprinten –
dy’t nimmen willemoeds noch yn ’e mûle nimt;
dy’t nimmen as manna langer út ’e pinne rinne,
dy’t nimmen yn winkelstrjitten wer winne kin.
O, jimme Brolsma’s, Braaksma’s, Brattinga’s,
jimme Boersma’s, Bruinsma’s, Bottema’s –
hoe kringe de weidiene dingen om jim hinne.
En dat is noch mar de twadde letter fan ’t (t)abee.
Yn dizze ûnûntkombere, sombere draaistream
is de big bang gjin libben tebinnenbringen mear
en wa sil ’t him euvel nimme dy’t hjir sneuvelt.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten