De moeting

Yn ’e oksel fan ’e weachbrekker einet in stream, 
oait plûns, sturtswaai, ôfslach fan in fisk. 
In swinken, fin- of kloerferroeren yn ’t begjin, 
spielt oan op twa kante meter skulpen 
foar de fuotten fan myn soannen. 
De jongste hat ‘The Force’, seit er. 
De âldste spilet Schubert op ’e seedyk. 
Beide sjugge better nei de kwabbe, 
de namme is seepoddestoel of blomkoalkwabbe. 
,,It liket”, seit de ien, ,,op in lekke fuotbal.” 
,,Nee”, wol de oar, ,,’t is romteskom, 
flokken oanwaaid fan wit wêrwei, 
út in oare diminsje of in parallel hielal.” 
Yn it fertroude inoar ferstean fan bruorren 
krûpe beide oer de blokken neier oan it ding.
Trije ûnwittende begjin- en einpunten: 
soan ien, twa en in hast deade kwabbe, 
op Ropta fergearre om nei elkoar te sjen. 
It wêzen reitsje se net oan. Strânflieën 
hâlde duveldei op twa kante meter sân. 
Passe se net foar wûnder byinoar, 
dizze ûndersikers, op earbiedige ôfstân, 
sa ferskillend, en dochs foar elkoar makke? 
Respektearjend inoars privacy, 
‘social distancing’ fanselssprekkend? 
Ik sis, dizze kwabbe kin ús net mear stekke. 
Ik jou de kamera in tel fan myn tiid 
en wylst de ynkommende Friesland ‘hoi dêr!’ toetert, 
de minsken gean lit yn ’e feilige haven fierderop, 
springe de bern fan ’e brekkerpunt yn see. 
Unberikber foar aaklike tentakels,
ûnferskierber fongen yn ’t ûnthâld 
de op ’e wyn oanspielde farrensgast, 
swimme se frij. Dalik nei de moeting 
lústeret de dûbele núnder fan in nije stream.


.