Wolkom yn Wommels

Noch leit de oprôle fûst fan ’e buorren 
driigjend tsjin harren sûnder hûs en hiem. 
Mar yn it moark skûlet de minske en aanst sil
de iepen hân der wol wêze foar de golle groet. 

De buorren glimket blank yn de winterrein en 
-Gefaar! roppe noch de boargers tsjin harren 
braaf masterke, dat ta twahûndert telle kin 
en hûndert mear ek folle fynt foar ’t gat. 

Swier skonkjend, elk in sigaar achter ’t ear, 
tôgje boeren in blûn petret troch de strjitte 
fan de heilbringer dy’t de jonge dochters 
hoedzje sil foar de frjemdlingen. 

Oars is ûnheil. En net te ferstean. En geil. 
Men kin it mar witte fan de leagenbank, 
dêr’t altyd de skriemers sitte en dy’t fout 
nei de oarloch swetse oer de nije auto. 

Mar yn ’e keamers sprekke âlde spreuken wiis 
op tsjin it kwea en aanst feit in gedicht 
immen de stront út it each: dan blinkt der 
Frysk en frij in wolkom yn Wommels.


(frij nei Jan W.)