It is gûl oan goarre, treant oan toarre:
men is in krobbe, men is in oanfretten
bjirketuorre. Of in mâle toer, eat mei
fan ’e honger graublauwe flerken.
Mar djip yn ’t stof fan tiid en stiennen
is men in ridder, in rinner oer muorren,
oer in bosktapyt, dat in begjin nimt
oan in râne – it makket in byt út.
De simmer begjint, it skodak skoot iepen
en miskien is der wol termyk
nei it hert, dêr’t elkenien, grut of lyts,
in minske is yn ’t sliepen.
En it lytse bist, dat men net sjocht,
want dat mijt it paad fan al te ljocht,
en draait der beklings net oerhinne?
Der is earst noch tuorre. Dan de wide loft.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen