Brief oan Noach [nij]

                       Foar Eppie Dam, fyftjin jier nei 'Igge'


Nee, noch gjin grutte rivier dêr, inkeld de Ryd. 
   Dat is de feart dêr’t de slykpaden bochten 
om it fleareboskje. En dêrachter, foar de folkstún, 
   lei de greide, tydlik yn gebrûk as glydsbaan. 
Dêr wie it, op sa’n jûn dat alles kloppe: 
   it swurk bewaaide ta in ‘Fiergesicht op Oseaan’. 

Lykwols, sûnt binne de lannen fierder rjochter 
   snijd, yn lippetsjinst oan ’e earste sneed. 
Sabeare rintmasters telle it tebekgeand tal aaien 
   fan skries en ljip en se lûke prizen yn 
foar spikkels – se drukke fiersichten út 
   yn GPS-berekkene millimeters foar Friezen. 

Se hawwe dêr gjin bergen. Wol spierballen, 
   privatisearre neffens bestean út ierde, kuil of hea. 
Dizze minske hâldt it mei parket en plestik; 
   it is de ekonomy, domme lul, kinst it witte. 
Foar belibbers zijn de duurdere kaartjes tickets; 
   de Fryske dichter hat syn tiid fersitten. 

Yn de krappe steech komt er noch, yn it skûlhok 
   op it terplân ek. En, om mei P. te praten, 
hy wit fan de ruostige badkúp fan ’e jonkheid, 
   de yn ’e tiid oan kant reage feebrêge. 
Leech hout is de doarpsminske net frjemd: 
   kinst yn provinsjale brosjueres net lêze 

dat de feartwâlskanten fierder weisakje 
   yn it weake lân. Mar oft it himels berint, 
of yn sâlte ynfiltraasje dript, of krekt weaget 
   mei de fjurriger famylje út de djipsee mei: 
foar him, dy’t it wetter erflik acht slacht, falt alles, 
   Noach, falle takomst, taal en teken wei. 

Dat ús eagen om ’e romte sykje, om wat west hat 
   net allinnich, mar ek om wat wêze moat. 
En dat wy de djipte yngean as it reidhintsje 
   dat wit wat dêr swimt, net om ta te jaan 
oan swankebasten, happend nei swellesturten, 
   mar om te fleanen, in frije fûgel oer de oseaan.



.