Foar Eppie Dam, fyftjin jier nei 'Igge'
Nee, noch gjin grutte rivier dêr, inkeld de Ryd.
Dat is de feart dêr’t de slykpaden bochten
om it fleareboskje. En dêrachter, foar de folkstún,
lei de greide, tydlik yn gebrûk as glydsbaan.
Dêr wie it, op sa’n jûn dat alles kloppe:
it swurk bewaaide ta in ‘Fiergesicht op Oseaan’.
Lykwols, sûnt binne de lannen fierder rjochter
snijd, yn lippetsjinst oan ’e earste sneed.
Sabeare rintmasters telle it tebekgeand tal aaien
fan skries en ljip en se lûke prizen
yn
foar spikkels – se drukke fiersichten út
yn
GPS-berekkene millimeters foar Friezen.
Se hawwe dêr gjin bergen. Wol spierballen,
privatisearre neffens bestean út ierde, kuil of hea.
Dizze minske hâldt it mei parket en plestik;
it is de ekonomy, domme lul, kinst it witte.
Foar belibbers zijn de duurdere kaartjes tickets;
de Fryske dichter hat syn tiid fersitten.
Yn de krappe steech komt er noch, yn it skûlhok
op it terplân ek. En, om mei P. te praten,
hy wit fan de ruostige badkúp fan ’e jonkheid,
de yn ’e tiid oan kant reage feebrêge.
Leech hout is de doarpsminske net frjemd:
kinst yn provinsjale brosjueres net lêze
dat de feartwâlskanten fierder weisakje
yn it weake lân. Mar oft it himels berint,
of yn sâlte ynfiltraasje dript, of krekt weaget
mei de fjurriger famylje út de djipsee mei:
foar him, dy’t it wetter erflik acht slacht, falt alles,
Noach, falle takomst, taal en teken wei.
Dat ús eagen om ’e romte sykje, om wat west hat
net allinnich, mar ek om wat wêze moat.
En dat wy de djipte yngean as it reidhintsje
dat wit wat dêr swimt, net om ta te jaan
oan swankebasten, happend nei swellesturten,
mar om te fleanen, in frije fûgel oer de oseaan.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten